Monday, December 22, 2008

John McCririck: το εκκεντρικό ιππολατρικό βάψιμο



Αποφασίσαμε, αυτές τις γιορτινές μέρες, να ασχοληθούμε με ορισμένα βαψίματα που ανήκουν σε σφαίρες πρωτόγνωρες, σε πεδία που ξεπερνούν, χωρίς αμφιβολία, τους βαρετούς μέσους όρους. Το βλέπουμε, επίσης, ως αποστολή, αφού επιθυμούμε να συστήσουμε στο ελληνικό κοινό κάποιες περσόνες άγνωστες, εν πολλοίς, στην πατρίδα μας. Έτσι, ενδεχομένως, να δημιουργήσουμε ένα ορισμένο κλίμα, συστήνοντας την άποψη ότι ο κομφορμισμός και η συμβατικότητα δεν αποτελούν μονόδρομο και ότι μπορούμε κι εμείς, επιτέλους, ως λαός, να βγούμε από τα βαρετά συμβατικά κοστούμια, τα τζινς και τα ταγιέρ και να περιηγηθούμε στον θαυμαστό κόσμο των tweeds, των γιλέκων, των breeks και των καπέλων, χωρίς ίχνος φόβου ότι θα θεωρηθούμε γελοίοι.


Φαντάζεστε καλύτερη αρχή, προς αυτή την εμπνευσμένη κατεύθυνση, από την περίπτωση του κυρίου John McCririck; Εδώ ομιλούμε για την κορύφωση αυτού που ονομάζουμε character, γιατί ο John αποτελεί μια περίπτωση συγκλονιστική, πρωτότυπη, αμίμητη – μια προσωπικότητα, η οποία, αν δεν γνωρίζαμε ότι υπήρχε, θα λέγαμε ότι είναι προϊόν φαντασίας συνανθρώπου μας ευρισκομένου υπό την επήρεια ψυχοτρόπων… Και όμως… Ο John όχι μόνον υφίσταται, αλλά και μεγαλουργεί!


Έγινε γνωστός στο κοινό του και αγαπήθηκε μέσω της τηλεοράσεως, αφού είναι ο πιο γνωστός «περιγραφέας» ιπποδρομιών, αλλά και ένας μεγάλος εκκεντρικός, στη γραμμή της μεγάλης βρετανικής παραδόσεως. Το στυλ του υπερβολικό, υπερκινητικό, ενώ οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα του σε ρυθμό μυδραλιοβόλου… Για την εξωτερική του εμφάνιση τι να πρωτοπεί κανείς… Ενδύματα που παραπέμπουν σε μιαν άλλη – ενδεχομένως ευγενέστερη – εποχή (αρκεί να μην ήσουν peasant…), την οποίαν μας φέρνει στο πιάτο ο flamboyant ιππολάτρης performer. Φορεί σακάκια σε έντονα χρώματα και σχέδια (μωβ, πράσινο, πορτοκαλί, blue electric, έντονο ριγέ κλπ.). Το (ογκώδες) κεφάλι του σχεδόν πάντα κοσμεί ένα καπέλο – συνηθέστατα deerstalker («τύπου Sherlock Holmes») ή φέσι ή ημίψηλο, ενώ από τους ευαίσθητους ώμους του κρέμεται, συνήθως μια κομψή… κάπα!


Καπνίζει, χωρίς ενοχές, πούρα (μέγεθος double corona), ενώ τα ευμεγέθη του δάκτυλα κοσμεί, με ανείπωτη χάρη, ένα πλήθος δακτυλιδιων. Σωβινιστής, μισογύνης και συντηρητικός ξαφνιάζει δυσάρεστα τους hoi polloi με τις «παράδοξες» και εκτός εποχής απόψεις του, αλλά και με τους ευθείς, ανεπιτήδευτους (τρόπος του λέγειν) τρόπους του. Αυτά, όμως, δεν περνούν εύκολα στην εποχή του ολοκληρωτισμού της «πολιτικής ορθότητος» και, έτσι, ο παρεξηγημένος McCririck έχει προκαλέσει, με την ιδιόρρυθμα ειλικρινή συμπεριφορά του, την μήνιν παρουσιαστών και «πανελιστών», οι οποίοι, αν και βρισκόμαστε (νοερώς) στην ανεκτική και εκκεντρική Βρετανία, δεν ανέχονται εύκολα τα τερτίπια του και του έχουν δείξει αρκετές φορές την πόρτα της εξόδου από τα τηλεοπτικά στούντιο… Αποκορύφωμα μιας τέτοιας ελευθεριάζουσας συμπεριφοράς η δημόσια τηλεοπτική «καταγγελία» του, σύμφωνα με την οποία η σύζυγος του δημοφιλούς στα λαϊκά στρώματα τηλεοπτικού παρουσιαστού Chris Tarrant, Ingrid, είναι πολύ κακή στο κρεβάτι και εξ αυτού του λόγου ο σύζυγός της την απατά.


Ο John, όμως, δεν κωλώνει. Ουδόλως τον απασχολεί η αντιπάθεια που γεννά η ιδιόρρυθμή συμπεριφορά. Δηλώνει, άλλωστε, απεριφράστως, οπαδός ultra συντηρητικών απόψεων, ενώ δεν έχει διαστάσει να εξωτερικεύσει την μεγάλη αγάπη που τρέφει για τον George W. Bush... Γνωστός, επίσης, και ως «Big Mack» (όπως και ένας άλλος μεγάλος αστέρας του καθ’ ημάς δημόσιου βίου, ο πολύς Μάκης Ψωμιαδης) και δεινός παίκτης του poker, συνηθίζει να γευματίζει στο κρεβάτι του εν κατακλίσει (και συχνά με τα χέρια), εφαρμόζοντας στην πράξη το δόγμα «οι καλοί τρόποι είναι για τους άλλους»...


O John McCririck, όμως, είναι γνωστός και για κάτι ακόμη: τα πορτοκαλίζουσας αποχρώσεως βαμμένα του μαλλιά (δυο τρίχες δηλαδή), καθώς και τις αντίστοιχου χρωματισμού φαβορίτες (τύπου και μεγέθους Κόκοτα)… Στην περίπτωσή του, μάλιστα, δεν ομιλούμε μόνον περί βαψίματος, αλλά και περί χτενίσματος «γέφυρα» (2 σε 1, δηλαδή). Παρά ταύτα, σε ό,τι αφορά την συγκεκριμένη περίπτωση, δεν διακατεχόμεθα από διάθεση χλευασμού, αφού ο John μας προσφέρει, απλόχερα, τόσα πολλά, σε τόσα επίπεδα… Ορισμένοι, βεβαίως, κακοπροαίρετοι, ενδέχεται να ισχυρισθούν ότι ο John δεν μπορεί να χλευασθεί για τα βαμμένα (και «γεφυρωτά») του μαλλιά, καθόσον διακρίνεται από τόσα άλλα αξιοκατάκριτα χαρακτηριστικά, απολύτως ικανά να τον καταστήσουν αντικείμενο χλεύης. Κακίες και υπερβολές…

23 comments:

Ioanna said...

ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΛΕΣΩ ΣΤΟΝ ΚΑΜΠΟΥΡΗ???

Anonymous said...

ΙΩΑΝΝΑ ΣΤΕΙΛ' ΤΟΥ ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΕΠΙΣΥΝΑΠΤΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΟΥ (ΜΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΖΩΗΡΕΣ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΣΟΥ). Ο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΈΝΟΣ ΘΑΥΜΑΖΕΙ ΤΙΣ ΩΡΑΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΘΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΕΙ.

V. said...

Ιωάννα, μία λύση θα ήταν να έλθεις μαζί μου στην Αγγλία και να αναζητήσουμε από κοινού τον εκκεντρικό συνάδελφό σου. Η μόνη προϋπόθεση είναι ότι θα μένουμε σε cottage και θα είμαστε ενδεδυμένοι με harris tweed, breeks, ψηλές κάλτσες και καπέλα. Όλα τα υπόλοιπα μπορώ να τα διαπραγματευθώ...

Υπάρχει εναλλακτική λύση καλεσμένου για την εκπομπή, ο Όθωνας. Δες τις λεπτομέρειες. Έχει και τηλέφωνο...

http://www.youtube.com/watch?v=FfU5N95T25Y

ΥΓ. Πολύ σημαντική η προσθήκη Μπάμπη Θεμελάκη στην εκπομπή. Παρακαλώ να του δίδεται περισσότερος χρόνος ομιλίας...

Ioanna said...

ΟΤΙ ΠΕΙΣ ΒΑΨΟΜΑΛΛΙΑ!!

Anonymous said...

O sebasmios aytos kyrios einai mia morfi san ki autes pou den yparxoun stin Ellada. Sta dedomena ta ellinika kati tetoio tha to ksevraze i agora. Allou bebaia kati tetoioi thriamvevoun. Den kserw, gia na pw tin alithia, pia katastasi einai i pio ygihs.

άμα το λέει η σούφρα σου said...

Εύγε φίλτατε Βαψομαλλιά γιά την έξοχη πρωτοβουλία σου να παρουσιάσεις τον εκπρόσωπο του faux gentry John McCririck! Αποτελεί ακράδαντη πεποίθησή μου ότι μόνο διά της κατ' επανάληψιν εκθέσεως σε αλλοδαπά νούμερα (κατά την ρήσιν repetitio mater stu[pi]diorum est), θα μπορέσει το ελληνικό κοινό να αντιληφθεί πόσο (φεύ) ελλιπή φαντάζουν μπροστά τους τα ιθαγενή τοιαύτα.

Ο πολύς John (απόφοιτος του Harrow παρακαλώ), πρώην bookmaker και εξπέρ των ιπποδρομιών, είναι από τους λίγους ενεπομείναντες χρήστες της ιστορικής τεχνικής του tic-tac signaling. Η τεχνική αυτή συνίσταται στην χρήση περίπλοκων χειρονομιών από τους bookmakers που υποδεικνύουν τις πιθανότητες επιτυχίας ενός αλόγου κούρσας εκ του μακρόθεν στους φίλιππους (αλογομούρηδες). Εμβληματική φιγούρα με το deerstalker hat (κλασικό δείγμα του οποίου εικονίζεται στο ποστ) ως σήμα κατατεθέν του, την κάπα του και τις (βαμμένες) φαβορίτες του, θυμίζει βικτωριανό αριστοκράτη. Εμείς βεβάιως, την εποχή εκείνη είχαμε άλλα θέματα προς επίλυσιν και έτσι απωλέσαμε αυτό το τραίνο - το μόνο που έχουμε να αντιτάξουμε στυλιστικώς είναι το στυλ που πρώτος ,αν δεν απατώμαι, εισήγαγε ο μέγας ευπατρίδης της πολιτικής μας Ευάγγελος Αβέρωφ, αποτελούμενον από pin striped suit, τσαρούχια, γκλίτσα και βουκολική κάπα. Δυστυχώς, λόγω της διάχυτης σοβαροφάνειας που διακατέχει την χώρα μας ουδείς τολμά σήμερα να εμφανιστεί ούτως ενδεδυμένος (φαντάζεται κανείς τις άπειρες δυνατότητες), γι αυτό kudos στον αείμνηστο Ευάγγελο.

Agent provocateur εκ πεποιθήσεως, ο λόγος του είναι ο αντίπους του (απεχθούς) πολιτικώς ορθού, όποιος δε επιθυμεί να παρακολουθήσει ιδίοις όμμασι το διαβόητο επεισόδιο της αποπομπής του από το τηλεοπτικό πλατώ που μνημονεύει ο Βαψομαλλιάς, μπορεί να το πράξει εδώ.

Αλλάζοντας θέμα, βρίσκω υπέροχη την περίπτωση Οθωνος, προφανέστατα πρόκειται περί περιπτώσεως closet entertainer το τάλαντο της οποίας μόνο στην καμπούρειο εκπομπή θα μπορέσει να ξεδιπλωθεί διάπλατα, προς τούτο κάνω και εγώ έκκληση στην δίδα Ιωάννα όπως επιληφθεί - εναλλακτικώς επιθυμώ να θέσω υπόψιν σας την περίπτωσιν Αννα Γούλα.

V. said...

Αγαπητέ μου κ. Σούφρα

Ίσως μόνον εσύ θα ήσουν σε θέση να περιγράψεις, με τόση γλαφυρότητα, την περίπλοκη χρήση των χειρών του John, συμπληρώνοντας,με αξιοθαύμαστη επιτυχία, το δικό μου κειμενάκι. Εύγε! Τα περί Αβέρωφ, επίσης γλαφυρά (και με ακρίβεια μοναδική), τόσο ως προς την ουσία, όσο και ως προς την περιγραφή. Δεν γνώριζα ότι ο John τυγχάνει και απόφοιτος του Harrow. Brilliant...

Όσο για τον Όθωνα συμφωνώ και γι' αυτό τον λόγο τον πρότεινα στην Ιωάννα. Την Άννα Γούλα την είχαν προβάλει μια φορά, χωρίς, όμως, φοβούμαι, να αντιληφθούν το πραγματικό μήνυμα της καλλιτέχνιδος. Την έκριναν (ειδικά ο κύριος Ευαγγελόπουλος) ωσαν να πρόκειται για μια τραγουδίστρια της λαϊκο-ποπ...

Anonymous said...

Η 'Αννα Γούλα μας κοροιδεύει ή μου φαίνεται, δηλαδή είναι for real?

Anonymous said...

ΙΩΑΝΝΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΚΑΜΠΟΥΡΗ;

Anonymous said...

Εάν δεν καταχρώμαι της καλοσύνης του marwood, θα ήθελα να θέσω ένα ακόμη ποδοσφαιρικό ερώτημα που με απασχολεί από χρόνια, αφού ελύθη το ζήτημα της καφέ εμφανίσεως. Δεν είναι ποδοσφαιρόφιλος - μόνον Ιωαννόφιλος (επί τη ευκαιρία, να απαντήσω σε φίλη που μου διαμαρτυρήθηκε τηλεφωνικώς για το αδόκιμον της λέξεως "ιππόφιλος", ότι θεωρώ πως δικαιούμαι, με λογοπλαστικό οίστρο, να χρησιμοποιήσω τη λέξη "ιππόφιλος" και όχι "φίλιππος", όπως έχει γλωσσικώς καθιερωθεί, ως αποδίδουσα επιτυχέστερον το μπρίο του John εν σχέσει προς την αλογομούρικη ενασχόλησι). Μολονότι λοιπόν διόλου ποδοσφαιρόφιλος (αλλά πολύ Ιωαννόφιλος - το ξαναλέμε για να μην ξεχνιόμαστε), με απασχολούν ορισμένα ζητήματα αισθητικής του ποδοσφαίρου. Το δεύτερο, λοιπόν, ερώτημά μου, μετά από το περί καφέ εμφανίσεων, είναι γιατί η Εθνική Ιταλίας, συνηθίζει να ενδύει τους ποδοσφαιριστάς της με μακριά και φαρδιά σόρτς (σε στυλ εσώβρακου) - πράγμα που συνέβαινε ακόμη και την δεκαετία του '80, όταν ήταν της μόδας τα φρικαλέα κοντά και στενά σόρτς;

(Eπίσης, νομίζω ότι, κατά το παρελθόν, η συγκεκριμένη Εθνική χρησιμοποιούσε φανέλλες, άνευ διακριτικού σήματος τις εταιρίας που την "έντυνε". Και αυτό δεν είναι περίεργο;).

Θα ήθελα να πω ότι δεν αστειεύομαι,ούτε ειρωνεύομαι, καθώς αυτές είναι ερωτήσεις - ενδεχομένως ήσσονος σημασίας - που με απασχολούν επί πολλά έτη.

Εις πολλά έτη...
vapsomallias

άμα το λέει η σούφρα σου said...

Ωστε η Αννούλα (stage name προφανώς, ουδεμία σχέση με το άθλιο στάζ - ελληνιστί στέητζ που μας τα έχουν κάνει τσουρέκια) ενεφανίσθη στην καμπουρειάδα; Κρίμα, την έχασα...

Ουδόλως με εκπλήσσει όμως η στάσις του κυρίου Ευαγγελόπουλου, ίσως αισθάνθηκε απειλούμενος ως λαϊκο-ποπ ο ίδιος ή να διήνυε ένα bad hair day (άβυσσος η ψυχή των τρας τηλεαστέρων).

Marwood, η προσωπική μου άποψις είναι ότι η καλλιτέχνις βρίσκεται σε μεταίχμιο, προσπαθεί να αποφασίσει τι θέλει να γίνει όταν ενηλικιωθεί (καλλιτεχνικά), μία σατιριστής του συστήματος ή μέρος του;

Προς το παρόν, εμφανίζεται κυρίως με τον Ζώρζ Πιλαλί (του οποίου τυγχάνει ανακάλυψις), θα εμφανισθούν μάλιστα σε γνωστό εναλλακτικό χώρο λίαν συντόμως - θα επανέλθω με λεπτομέρειες...

ΥΓ να ευχαριστήσω τον αγαπητό κ. Βαψομαλλιά γιά τους καλούς του λόγους (και φυσικά να ανταποδώσω ειλικρινώς, χωρίς κανένα ίχνος τυπικότητος) και να αποτολμήσω απάντηση στο ερώτημα περί Ιταλών ποδοσφαιριστών (ερώτηση που και εμένα έχει απασχολήσει καίτοι μη ποδοσφαιρόφιλος όπως έχω ήδη δηλώσει): Νομίζω, αγαπητέ Βαψομαλλιά, ότι απάντησες ήδη ερωτώντας "πράγμα που συνέβαινε ακόμη και την δεκαετία του '80, όταν ήταν της μόδας τα φρικαλέα κοντά και στενά σόρτς;"

Φρονώ ότι ουδείς Ιταλός (έστω και ποδοσφαιριστής) που σέβεται τον εαυτό του θα δεχόταν να εμφανιστεί φορώντας αυτό το abomination. Το ποστ πραγματεύεται μεν την βρετανική upper class (και ενδυματολογική) εκκεντρικότητα, αλλά στον τομέα finesse the waps wrote the book, we've got to give them that.

Anonymous said...

Αγαπητέ Βαψομαλλιά
"Δράττομαι της ευκαιρίας", όπως θα έλεγε και ο Νίκος Χ. για να πώ ότι για το χιλιοτραγουδισμένο θέμα των ποδοσφαιρικών εμφανίσεων θα μπορούσαν να γραφούν σελίδες επί σελίδων, τι λέω τόμοι ολάκεροι. Καταλληλότεροι εμού και εγκυρότεροι πρέπει να πω, είναι οι συντελεστές (και ακροατές) της εκπομπής Fight Club του Σπορ FM που είναι πατενταρισμένοι σημειολόγοι του ποδοσφαίρου.
Παρ' όλα αυτά, αρκούμαι να πω ότι εμφάνιση-σταθιμός γενικότερα, αποτελεί αυτή της Εθνικής Αργεντινής στο μουντιάλ του 1978. Η εν λόγω εμφάνιση, απετέλεσε αντικείμενο θαυμασμού και υμνήθηκε από το Fantasy Football League των Skinner & Baddiel, στο κορυφαιο σκετς "Short shorts, we wear short shorts"! που δυστυχώς δεν το έχω βρει ακόμα στο youtube.
Στο προκείμενο, προσυπογράφω την άποψη του φίλτατου Αμα το λεει... είναι καθαρά θέμα (καλού εν προκειμένω) γούστου και ματαιοδοξίας. Τι να περιμένεις άλλωστε από χώρα στην οποία υπάρχουν ομάδες (βλ. AS ROMA), που συντηρούν εκτός από γυμναστές, φυσιοθεραπευτές τα λοιπά αναμενόμενα, και κομμωτή(!) εν είδει resident hairstylist, για τις ανάγκες των παικτών τους... Υποθέτω ότι για τους ίδιους λόγους απουσίαζε και το λογότυπο της αθλητικής εταιρείας από τις φανέλες, αν και αυτό συνήθως συμβαίνει αν υπάρχει conflict σε παίκτη που έχει συμβόλαιο με διαφορετική εταιρεία από αυτή που ντύνει την ομάδα (πχ ο Ροναλντίνιο με την Nike και η ομάδα του με την adidas). Θα το ψάξω και θα επανέλθω, αν χρειαστεί.

Anonymous said...

OK κ. Σούφρα - δέχομαι αυτήν σας την ερμηνεία περί Ιταλών και σορτς -εσωβράκων. Απλώς,είχα την υπόνοια μήπως και επρόκειτο περί κάποιας παραδόσεως, άγνωστης στην ταπεινότητά μου [όπως, π.χ. πολλές βρετανικές ομάδες είχαν "ματ" (και όχι γυαλιστερές) μονόχρωμες κομψότατες εμφανίσεις, σε μεγάλο βαθμό ακόμη και όταν ο υπόλοιπος πλανήτης εκινείτο (σε ζητήματα ποδοσφαιρικού στυλ) στον αστερισμό της "γύφτικης" πολυχρωμίας και της "γυαλάδας"...].

Για να μην αναφερθώ στις κομψότατες vintage βρετανικές μπάλες - μονόχρωμες, με λωρίδες δέρματος σε ένα περίεργο "δέσιμο" (τις συχνά εικονιζόμενες στο παλαιό βρετανικό comic "Roy of the Rovers", του παίκτου-ήρωος της Melchester!!!) - ή κάποιες μεταγενέστερες (αλλά πάντα ιδιόρρυθμα βρετανικές και μοναδικές), με ένα "στεφάνι" που "αγκάλιαζε" την ποδοσφαιρική σφαίρα και είχε σχήμα "κεραυνού" (δεν γνωρίζω, δυστυχώς, να το περιγράψω ακριβέστερα), που ουδεμία σχέση είχαν με τις "κοινές" μπάλες, τις χρησιμοποιούμενες στον υπόλοιπο (δεύτερο; τρίτο; τέταρτο;) κόσμο...

Anonymous said...

Επίσης, να διευκρινίσω ότι η Άννα δεν ενεφανίσθη εις το καμπούρειο βαριετέ, αλλά απλώς έτυχε σχολιασμού κάποιο από τα βίντεο της καλλιτέχνιδος που κυκλοφορούν στο youtube.

Ως προς τα λεγόμενα Marwood, αφού ευχαριστήσω, να σκεφθώ μεγαλοφώνως ότι η εκδοχή λογοτύπου και conflict μάλλον δεν μπορεί να ισχύει, γιατί αναφέρομαι και σε αρκετά παλαιές περιόδους, όταν - νομίζω - δεν ίσχυαν ατομικά συμβόλαια κλπ.

Να υπογραμμίσω ότι προσωπικά η εμφάνιση της Αργεντινής (καίτοι δημοφιλής) ουδέποτε με συνεκίνησε, αφού προτιμούσα πάντοτε τις απλές, μονόχρωμες εμφανίσεις, με τις αρκετά στενές φανέλλες και τα ιδιαιτέρως φαρδιά και μακριά σορτς. Η μοναδική εξαίρεση, σύφωνα με το προσωπικό μου γούστο, μπορεί να θεωρηθεί η εμφάνιση του Περού (ολόλευκη, βέβαια, αλλά με μια φαρδιά διαγώνια γραμμή ερυθρού χρώματος).

Για τη Roma και τους hairstylists δεν εγνώριζα. Ευχαριστώ.

Anonymous said...

Αγαπητέ Αμα το λέει...
Βοήθησέ με λίγο με την Αννα Γούλα. Παρ' όλο που είμαι fan του Πιλαλί, έχω κάποιες ενστάσεις για την Άννα. Στην περίπτωση που όντως σατιρίζει και δεν είναι for real, ομολογώ δεν καταλαβαίνω τι σατιρίζει και τι ενδεχομένως καταγγέλει. Υπάρχει δηλαδή κάτι άξιο καταγγελίας ή ακόμα και σάτιρας, το οποίο εγώ δεν βλέπω? Δηλαδή αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν πχ έχεις έναν Βασίλη Μητρόπουλο, έναν Τόλη Τσιμογιάννη ή ακόμα και έναν Παναγιώτη Ψωμιάδη, τι να τις κάνεις τις απομιμήσεις. Θα είναι διασκεδαστικότερες καθ' οιονδήποτε τρόπο από το αυθεντικό?
Βέβαια μπορεί να κάνω και λάθος γιατί ομολογουμένως δεν την έχω παρακολουθήσει αρκετά, μόνο κάτι βίντεο στο youtube έχω δει.

Anonymous said...

Και, με αφορμή της έξοχη παρατήρηση κ. Σούφρα περί faux gentry, θα ήθελα να κάνω ένα τρίτο σχόλιο-σύσταση.

Στο κλίμα αυτό (σε στυλ παρωδίας, ασφαλώς, αλλά με όλα τα "παραφερνάλια" του συγκεκριμένου lifestyle) έχει γυριστεί η θαυμάσια (ελάσσονος, βέβαια, σημασίας, κατά τα άλλα) ταινία του John-Paul Davidson "Gentlemen Don't Eat Poets" (τιτλοφορείται και ως "The Grotesque"). Τη συστήνω ενθέρμως σε κάθε αγγλόφιλο (για τους λοιπούς θα είναι, ενδεχομένως, μαρτύριο η παρακολούθησή της). Το παράδοξο με το φιλμ αυτό είναι ότι, αν και βρετανικού "χρώματος" 100%, δεν έχει, απ' όσο γνωρίζω, κυκλοφορήσει σε DVD στη Βρετανία, αντιθέτως το είδα να έχει κυκλοφορήσει στην Ελλάδα (στο Metropolis, πιο συγκεκριμένα). Η δική μου κόπια έχει προέλθει από την εφημερίδα PRESS TIME (!!!!!), όταν, τυχαίως, την είδα κάποτε σε ένα περίπτερο με την συγκεκριμένη ταινία ως προσφορά και έσπευσα να την αποκτήσω.

Βεβαίως, υπάρχει και η ταινία "The Shooting Party" του Alan Bridges (περί της παρακμής της βρετανικής αριστοκρατίας) - αυτή, όμως, είναι σοβαρή...

PS. Υπάρχει και η - μάλλον σπάνια - ταινία (παρωδία) του Dick Clement "Bullshot", σε παρόμοιο στυλ, με όλα τα σχετικά βρετανικά upper class κλισέ...

άμα το λέει η σούφρα σου said...

Να ευχαριστήσω τον αγαπητό κ. Marwood γιά τον πλούτο ποδοσφαιρικών στυλιστικών πληροφοριών που παρέθεσε. Είμαι βέβαιος ότι οι συχνότητες βρίθουν εγκρίτων (και μη) σημειολόγων της στρογγυλής θεάς και όλα αυτά θα έχουν αναλυθεί ad nauseam. Συμφωνώ ότι η καταλυτική εμφάνιση που καθιέρωσε την μόδα των short shorts πρέπει να ήταν αυτή της Αργεντινής το 1978. Οσον αφορά τις φανέλες και τον λογότυπο, ουδόλως θα με εξέπληττε αν μάθαινα ότι οι στολές της squadra azzurra, αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της γείτονος, είναι διά χειρός Βαρ... αααχμ, Αρμάνι ήθελα να πω ή άλλου αντιστοίχου βεληνεκούς μοδίστρου. Εξοχες και οι σημειολογικές παρατηρήσεις του κ. Βαψομαλλιά περί βρετανικών εμφανίσεων (συμφωνώ και εγώ ότι η (ματ) στενή φανέλα σε συνδυασμό με το φαρδύ σορτ ήταν ο πιό pleasing to the eye συνδυασμός)...

Marwood, η Αννα Γούλα είναι σαφές ότι σατιρίζει με παρωδίες της λαϊκο-ποπ σκηνής. Μην ξεχνάς ότι και η Επιθυμία, παρθενική δισκογραφική εμφάνιση του Πιλαλί το 1982, με αλησμόνητες επιτυχίες όπως το Τρίκυκλο, η Κυρία, η Μπετονιέρα κ.α ήταν ακριβώς αυτό - το σατανικό όμως συνίστατο στο γεγονός ότι η σκηνή αυτή δεν είχε πλήρως διαμορφωθεί το 1982 και ο Πιλαλί συνέβαλε στην δημιουργία της, "σοβαρές" αναλύσεις της εποχής του είχαν αφιερώσει διθυράμβους (μη γνωρίζοντας ότι επρόκειτο περί πλάκας). Ασφαλώς η Αννα Γούλα δεν διαθέτει αυτό το εύρος, προς το παρόν περιορίζεται σε cameo ημίωρες το πολύ εμφανίσεις με τον Πιλαλί, προσθέτοντας μία υπερρεαλιστική πινελιά σε μία ούτως ή άλλως σιτουασιοναλιστική παράσταση (όποιος εχει δει τον Μηλιώνη, γνωστότερο ως Δασόβιον Κτήνος, και δεν ε΄χει ακούσει το προς τιμήν του άσμα Στου Μηλιώνη Το Καυλί αντιλαμβάνεται τι εννοώ).

Αγαπητέ Βαψομαλλιά, "κουλό" το συμβάν με την PRESS TIME (και ενδεικτικό ότι ζουμε σε συνθήκες οιονεί σάτιρας), το "The Shooting Party" το ήξερα, το Bullshot όχι, σπεύδω στο Metropolis αύριο γιά last-minute british-related shopping.

Ως κατακλείδα, να ευχηθώ στον εμπνευστή και στους συντελεστές του ιστολογίου γιά τις ημέρες που έρχονται εις έτη πολλά, εισέτι πολλά!

Anonymous said...

ΤΟΥ McCRIRICK ΤΟΥ ΑΡΑΙΩΣΑΝ ΗΔΗ ΤΙΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΣΤΗΝ TV. ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΣΤΑ MEDIA ΚΑΙ ΣΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ ΣΕ ΛΙΓΟ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΜΟΝΟ "ΚΟΝΣΕΡΒΑ" ΚΑΙ ΣΥΜΒΑΣΗ...

Anonymous said...

"εις έτη πολλά, εισέτι πολλά!"

Εξοχο κύριε Σούφρα.

Ελπίζω ότι έχω τη συγκατάθεσή σας, ώστε να αφιερωθεί η συγκεκριμένη ευχή, με όλες τις προσήκουσες τιμές και όλα τα δέοντα ταρατατζούμ, special στην αγαπητή σε όλους μας Ιωάννα Δεμέντη...

άμα το λέει η σούφρα σου said...

Μα, ασφαλώς κ. Βαψομαλλιά μου - εξ άλλου, την αγαπητή δίδα Ιωάννα είχα κυρίως κατά νου με το "οι συντελεστές" (ως debutante στην ετήσια χοροεσπερίδα της Οπερας της Βιέννης).

o grizomallis said...

Τι πήγες, Σούφρα (καμιά άμεση σχέση με τη band;), και ανέσυρες
από του ξενιτεμένου τα ανήλιαγα του νόστου πηγάδια...

Μου θύμισες τον γίγαντα Μηλιώνη...

(ειρήσθω εν παρόδω, όσο μπόι του λείπει το ‘χει πράγματι εκεί που λέει το τραγούδι, μου το δήλωσε παθούσα κοινή, το πάλαι, γνωστή –τα τελευταία μάλιστα χρόνια ευρύτερα γνωστή, τρόπον τινά, ως... κοινή)

...τον Μηλιώνη, λοιπόν, να επιμένει, πριν από χρόνια, να αγοράσω το ημιθανές (ημι-, όχι εντελώς: προς τιμήν της ηρωικής Ιαπωνίας, δεδομένων των λίτρων μπύρας και καφέ που είχε καταναλώσει) ηλεκτρικό πιάνο Yamaha του Ηχουργείου του...

[θυμάσαι;
« _ xxx_ χρόνια Ηχουργείο κι ακόμα τίποτα »...
άραγε εξακολουθεί να το ‘χει το μαγαζί; αν ξέρεις ή αν μπορείς να μάθεις θα σου χρωστάω χάρη]

...αντί του ευτελούς ποσού των 500 χιλιάδων δραχμών, ο ανυπέρβλητος.
Δηλαδή σχεδόν όσο έκανε καινούριο!
Ακόμα τρέχω...

ΥΓ. Με πληγώνετε όταν, μιλώντας για Μηλιώνες και Πιλάλες, χρησιμοποιείτε τον όρο trash –ώρα είναι δηλαδής να τον κοτσάρετε και στην Πουλίκα.
(Δεν θέλω μα και ξεμά. Δεν κολλάει. Βρείτε άλλον.)

άμα το λέει η σούφρα σου said...

Φίλτατε Γκριζομάλλη,

Ούτε εσύ ξέφυγες από τις σιαγώνες του Κτήνους; what an outrage!

Κατά τα λοιπά μάλλον παρεξήγησες, ο όρος trash ουδόλως αφορά τους εν θέματι καλλιτέχνες, μία απλή αναφορά έγινε στην πρώτη δισκογραφική δουλειά του Πιλαλί (Επιθυμίες, 1982), καρικατούρα της (στα σπάργανα τότε) λαϊκο-trash σκηνής η οποία εξελήφθη από κριτικούς και κοινό ως "σοβαρή".

Ως προς την απορία σου να σε πληροφορήσω ότι ο Μηλιώνης και το Ηχουργείον του χαίρουν άκρας (και σφυζούσης) υγείας - συναντηθήκαμε μόλις εχθές μετά του Πιλαλέως διά τας ευχάς κλπ.

o grizomallis said...

Είναι μετά να μη σου λείπει η Αθήνα;
Ε;;

(Περί trash: καλύτερα να τα ξεκαθαρίζουμε αυτά, με αίσθημα ευθύνης για τες μέλλουσες γενεές.)