Friday, October 1, 2010

Tony Curtis (1925–2010): ο εφευρέτης του χτενίσματος «duck’s arse» και λάτρης της περούκας



Tο να μιλήσει κανείς για την καταραμένη φτώχεια μέσα στην οποία γεννήθηκε ο – από την Τετάρτη μακαρίτης – Tony Curtis, θα αποτελούσε κάτι το τετριμμένο: πολλοί καλλιτέχνες γεννήθηκαν φτωχοί και ρακένδυτοι. Το να μιλήσει κανείς για την καλλιτεχνική του αξία, θα αποτελούσε κάτι το αμφιλεγόμενο: πολλοί υπηρέτες του θεάματος υπήρξαν ασύγκριτα καλλίτεροι και μάλλον περισσότερο ταλαντούχοι. Η ουσία παραμένει ότι ειδικά στη χώρα μας, αγαπήσαμε τον θανόντα κυρίως λόγω του πρωταγωνιστικού του ρόλου στην περίφημη τηλεοπτική σειρά Persuaders (Οι Αντίζηλοι), στον ρόλο του εξιμπισιονιστή vulgar αμερικανού πετρελαιά Danny Wilde (με το φρικαλέο αμερικάνικο αξάν), σε πλήρη αντίστιξη με τη ραφιναρισμένη παρουσία, το φλέγμα και την κομψότητα του Harrovian και Oxonian εγγλέζου, Λόρδου Brett Sinclair (στον ρόλο ο Roger Moore).


Ωστόσο, ο θάνατος του λάτρη της γυναικείας υπάρξεως (καθώς και των ναρκωτικών και του αλκοόλ) Tony, μας θέτει προ αδυσώπητων ερωτημάτων: Θα μείνει ο ηθοποιός στη μνήμη μας μόνον για την καλλιτεχνική του παρακαταθήκη ή μήπως και για τη συνεισφορά του στα ζητήματα κόμης;


Πράγματι, η προσφορά του Tony στον πολιτισμό μας δεν σχετίζεται αποκλειστικά με την ηθοποιία. Ίσως δεν είναι ευρύτερα γνωστό ότι η επιρροή του στα θέματα της κόμης, υπήρξε μια από τις σπουδαιότερες του αιώνα που πέρασε. Ένας πραγματικός καινοτόμος ο Tony, έσπασε τα δεσμά του τριχικού κομφορμισμού, ανοίγοντας νέες λεωφόρους στην έκφραση κουρεμάτων και χτενισμάτων. Τη δεκαετία του ’50, το «χτένισμα Tony Curtis» δημιούργησε αίσθηση, ταράζοντας ανεπανόρθωτα τις κοιμισμένες συνειδήσεις με τα τετριμμένα κουρέματα/χτενίσματα.


Το στυλ που λάνσαρε (με την δεύτερη ταινία του «City across the River») με πρωτοφανή επιτυχία ο Tony είναι το περίφημο «duck’s arse». O τίτλος μιλά από μόνος του… Το στυλ αυτό έχει ως εξής: Αφήνουμε, δεξιά και αριστερά, τα πλάγια μαλλιά αρκετά μακριά – τόσο μακριά ώστε, αν τα χτενίσουμε προς τα πίσω, να μπορούν να ενωθούν μεταξύ τους στο μέσον του οπισθίου μέρους της κεφαλής· κατόπιν χτενίζουμε το (αρκετά μακρύ) εμπρόσθιο μέρος της κόμης σε στυλ «κοκοράκι»· και όλα αυτά τα καρυκεύουμε με μια γερή δόση στερεωτικού υλικού – κυρίως τζελ ή brylcreem – που παρέχει όχι μόνο στήριξη, αλλά και γυαλάδα.

 

Το στυλ αυτό ονομάζεται και «pompadour» λόγω του επηρεασμού του από τον τρόπο που εκαλλωπίζετο σε θέματα κόμης η διάσημη μαιτρέσσα Madame de Pompadour.


Η επιρροή αυτού του χτενίσματος υπήρξε τεράστια και συγκλονιστική, μολονότι η συγκεκριμένη κόμμωση γεννήθηκε τυχαία. Ο μεγάλος μας ηθοποιός έχει, σε ανύποπτο χρόνο, δηλώσει ότι το χτένισμα αυτό ανέκυψε λόγω… ανάγκης: η ανέχεια δεν επέτρεπε στον νεαρό Tony να επισκέπτεται τους κουρείς με την συχνότητα που θα επιθυμούσε και που επέβαλλαν τα ήθη της εποχής. Έτσι, προσπαθούσε να τακτοποιηθεί εκ των ενόντων. Αργότερα, όμως, άλλαξε βιολί. Παρ’ ό,τι απέκτησε κάποια χρήματα, δεν επιθυμούσε τα συχνά κουρέματα, ακολουθώντας την αντίληψη του Σαμψών: «Πίστευα ότι αν κόβω συχνά τα μαλλιά μου θα χάσω, σαν τον Σαμψών, την καλλιτεχνική μου ρώμη…», είχε δηλώσει με τόλμη. Η κόμμωση του Tony επηρέασε τον μεγάλο εκπρόσωπο του rock’n’ roll, Elvis Presley, ο οποίος και έσπευσε πάραυτα να την υιοθετήσει.


Επηρέασε, όμως, και αμέτρητους άλλους νέους της εποχής, όπως τον James Dean, ο οποίος πρωταγωνίστησε στο «Rebel without a Cause» (την ταινία-ευαγγέλιο των επαναστατών του γλυκού νερού) λανσάροντας κομμωτικά - και αυτός - το στυλ «Curtis»...


... ενώ, αναμφιβόλως, λάτρης της συγκεκριμένης coiffure υπήρξε και ο μακαρίτης Dirk Bogarde.


Δεν περιορίστηκε, όμως, σε μεμονωμένες περιπτώσεις η επιρροή του χτενίσματος του Tony. Διαμόρφωσε ολόκληρη την κομμωτική στιλιστική του rockabilly, ενώ οδήγησε σε στιλιστικές επιρροές τεράστιας εμβέλειας στο «κίνημα» των Greasers.


Επρόκειτο για τους νεολαίους από τα κατώτερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα που αναζητούσαν στον ήλιο μοίρα, εκφράζοντας παραλλήλως και μια έντονη (ψευδο) επαναστατικότητα. Το μαλλί ήταν τύπου Curtis, αρκετά άλουστο, αλλά οι Greasers προχωρούσαν και σε επιπλέον αισθητικά statements: μεγάλες και φαρδιές φαβορίτες, στενά τζινς, μαύρες μπότες, T-shirts και από πάνω μαύρα δερμάτινα jackets (ή «πέτσινα», όπως τα έλεγαν οι παλαιότεροι στη χώρα μας).

  

Η χτένα (ή «τσατσάρα») υπήρχε μόνιμα στην κωλότσεπη των Greasers και έβγαινε με την πρώτη ευκαιρία να στρώσει το μαλλί, ενώ το τσιγάρο στεκόταν αναμμένο μόνιμα στα χείλη των λαϊκών αυτών παιδιών.


Αναφερόμαστε, φυσικά, στο στυλ που έκανε ίσως ευρύτερα γνωστό στο πλατύ κοινό ο John Travolta με το περίφημο Grease (το film που παιζόταν μέχρι και πριν από μερικά χρόνια, ανελλιπώς, κάθε καλοκαίρι, στους θερινούς σινεμάδες της χώρας μας με τα εκνευριστικά - καθότι χιλιοτραγουδισμένα - γιασεμιά), αλλά και ο pop καλλιτέχνης Morrissey (εκείνος, όμως, αντί για χτένα, στην κωλότσεπη τοποθετούσε λουλούδια...).



Ίσως, πάλι, επηρεασμένος από το συγκεκριμένο στυλ να μπορεί θα θεωρηθεί και ο εναλλακτικός κινηματογραφικός σκηνοθέτης Jim Jarmusch.


Πάντως, η πιο πρόσφατη ισχυρή έκφραση αυτής της pompadour κoμμώσεως μάς χαρίστηκε από τον φινλανδό σκηνοθέτη Aki Kaurismäki, με την θαυμάσια ταινία του Leningrand Cowboys Go America.


Με την πάροδο των ετών, ο Tony άλλαξε τροπάριο. Αναγκαστικά. Το κεφάλι άρχισε να αποχωρίζεται τις τρίχες με ταχύτατους ρυθμούς, μέχρι που έμεινε τελείως γυμνό. Το χτένισμα pompadour ήταν πλέον ανέφικτο. Ο Tony επέλεξε η λύση της περούκας. Περούκες και περουκίνια σε μια τεράστια γκάμα σχεδίων και χρωμάτων στόλιζαν το κεφάλι του μεγάλου ηθοποιού.



Μέχρι που στις 17 Απριλίου του 2008, σε μια επίσκεψή του στα Harrods του γραφικού Al Fayed (με τα λαχουρένια πουκάμισα και τα σταυρωτά σακάκια), ο δημοφιλής ηθοποιός εμφανίστηκε χωρίς περούκα (αν και με καουμπόικο καπέλο, σαν κι αυτά τα τεξανικά που συνήθιζε να φορά στην σαπουνόπερα Dallas ο Larry Hagman).



Κρανίου τόπος... Χρειάστηκε να καβατζώσει τα 83 του χρόνια για να συμβιβαστεί με την απόλυτη φαλάκρα ο Tony. Η ωριμότητα άργησε, αλλά έφτασε. Από κει και πέρα, δεν είχε τίποτε άλλο να περιμένει ο καλλιτέχνης. Aπεβίωσε δύο χρόνια μετά, στο Las Vegas, η αισθητική του οποίου τόσο πολύ ταίριαζε στα γούστα του. Θα ταφεί τη Δευτέρα, στην πατρίδα των καζίνων που τόσο πολύ αγάπησε – χωρίς περούκα. Tony Curtis, αγαπημένε μας Danny Wilde, αιωνία σου η μνήμη…

1,225 comments:

«Oldest   ‹Older   1201 – 1225 of 1225
Anonymous said...

Στο 9 που λέει η Παπαρήγα με τα κρατικά πρατήρια, θα πουλάνε και Burberry σε τιμές κόστους; Γιατί εγώ δε βάζω πάνω μου ότι κι ότι, ακόμα κι άνεργος να είμαι

Anonymous said...

http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=215537

Περικοπές κι οι Βρετόνοι. Σε αντίθεση όμως με μας, προσεκτικά και με σχέδιο. Με μεγαλύτερη περικοπή, αυτήν των διπλωματών (24%) στο βρετανικό ΥΠΕΞ. Να μιμηθούμε το παράδειγμα πάραυτα

Anonymous said...

Πάντως, ή εγώ πετυχαίνω συστηματικά παρανοϊκά σκηνικά ή η χώρα αυτή έχει τελικά πολύ ψωμί.
Σήμερα το πρωΐ πήγαινα στην τράπεζα. Όπως έφτανα απέξω βλέπω μια Porsche Boxter παρκαρισμένη απέξω. Στο κάθισμα του συνοδηγού του διθέσιου αυτού σπορ αυτοκινήτου, καθόταν μια γριά η οποία πρέπει να ήταν 85-90 χρονών. Μιλάμε για κούσαλο, τελείως. Σκέφτηκα γελώντας από μέσα μου ότι πράγματι πρέπει να ισχύει αυτό που λένε ότι με Porsche βγάζεις γκόμενα. Σοβαρευόμενος δευτερόλεπτα αργότερα, σκέφτηκα ότι κάποιος νεανίας ή νεανίζων πήγε την γραία μάνα του στην τράπεζα. Κοιτάζω και τι να δω; Ένας γέρος επίσης 85-90 χρονών καθόταν στο κάθισμα του οδηγού. Μιλάμε όμως για επίσης γέρο κούσαλο. Και μετά σου λένε ότι είναι λίγες οι συντάξεις σ ' αυτή τη χώρα...

Anonymous said...

Εγώ αντιθέτως είδα κάτι άλλο. Πέτυχα στην Ομόνοια το μεσημεράκι έναν κωλόγερο, γύρω στα 75, και λέτσο, αλλά πολύ καυλωμένο.Είχε από δίπλα μια αφρικανούλα (ήταν δεν ήταν 18) και προσπαθούσε με πόθο πολύ να την αγκαλιάσει και να την θωπεύσει. Εκείνη ανθίστατο αλλά όχι με ένταση πολύ. Περισσότερο σαν να τον έπαιζε με νάζι. Το θέαμα ήταν καταγέλαστο. Όλος ο κόσμος γύριζε και κοίταζε χλευάζοντας το ζευγαράκι της Αγίας Παρασκευής. Δεν έχασα την ευκαιρία και αποφάσισα να τους πάρω λιγάκι από πίσω (με την έννοια την σωστή). Αυτός της έλεγε "μανάρα μου, κουκλάρα μου", αλλά αυτή ήταν αγέρωχη, με το καλοσχηματισμένο κωλαράκιτης να διαγράφεται μέσα από το λευκό μίνι. Ο πορνόγερος της έλεγε να πάνε κάπου στην Εμ. Μπενάκη, αλλά αυτή τον τράβαγε προς τα κάτω. Τελικά, μετά από λίγο, τους βλέπω να μπαίνουν σε ένα μπουρδελέ ξενοδοχείο σε έναν άκυρο δρόμο. Καθώς συνέχισα να φύγω, πέρασα από ένα παρακμιακό ταβερνείο, όπου πρεζόνια και πούστηδες έπιναν ρετσίνα και μπίρες συζητώντας πότε "θα την ακούσουν"... Σιχάθηκα τον πουστόγερο, αλλά μετά σκέφτηκα την χαρά που θα νιώθει σ' αυτή την ηλικία, μέσα σε εκείνο το παρακμιακό δωμάτιο, με την μαυρούλα να προσπαθεί να τον οδηγήσει σε... ανόδους και... εκρήξεις, πάνω σε φτηνά σεντόνια που έχουν να αλλαχθούν καμιά βδομάδα τίγκα στους λεκέδες από βρωμερό, λαϊκό σπέρμα. Πάσχα θα έκανε ο κωλόγερος...

Anonymous said...

Τι ανόητοι αυτοί οι βρετανοί. Πάντα έλεγα ότι αυτός ο λαός εκτός από κακάσχημος είναι και πανύβλαξ. Ακου πεντακόσια χιλιάρικα θέσεις στον δημόσιο τομέα και σύνταξη στα 66. Καθόλου σοβαρά πράγματα αυτά. Δεν ρωτάνε και εμάς, την χώρα των αστακών που έκαναν τον ωραίο Χάρη να θυμώσει.

Anonymous said...

Τον ωραίο Χάρη
Σιανίδη;

Anonymous said...

να με θυμηθείτε ότι θα παμε σε εκλογες καποια στιγμη (συντομα) επειδη οι αθλιοι κυβερνωντες που εφτιαξαν το τερας του 1 εκατ. δημοσιων υπαλληλων, θα πρεπει αναγκαστικα να πάνε σε παρόμοια μέτρα μείωσης των Δ.Υ όπως στη Βρεταννία. Αλλά μη έχοντας το ηθικο έρεισμα να το κάνουν θα πρέπει να καταφύγουν σε εκλογές.

Anonymous said...

Λίαν πιθανό.

Anonymous said...

http://news.kathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_1100048_12/10/2010_418274

Anonymous said...

Ας αποθέσω και εγώ την μικρή μου σημερινή μαρτυρία στο φιλόξενο αυτό κονάκι: Περπατώντας το πρωϊ στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου (μην ανησυχείτε, δεν με είχε καλέσει ο Ακης γιά καφέ και κοζερί) αντικρύζω στην απέναντι πλευρά του πεζοδρόμου τον έναν εκ των αδελφών Μπουλούκων, διαχρονικών μασκώτ της μικρής μας πόλης αλλά και αυτού του μπλογκ. Δυστυχώς δεν μπορώ με βεβαιότητα να πω ποιός εκ των δύο ήταν διότι πάντα τους μπερδεύω. Μιλούσε με μία ηλικιωμένη κυρία ο Μπουλούκος, μάλλον περίοικο. Η κυρία κάτι του αφηγείτο με έντονο ύφος και αυτός, σκυμμένος προς το μέρος της, την άκουγε με προσποιητό ενδιαφέρον όπως κάνουν όλοι οι πολιτικοί. Αφού τελείωσε την αφήγησή της η κυρία της λέει το επίσης κλασικό: "Επειδή τώρα δεν έχω ώρα, δώσε μου το τηλέφωνό σου και θα σε καλέσω" βγάζοντας ένα μπλοκ και έναν στυλό από την εσωτερική τσέπη του σακακιού του. Η κυρία του λέει τον αριθμό και ο Μπουλούκος γράφει επαναλαμβάνοντας δυνατά τα νούμερα ένα-ένα "έξι, εννέα, επτά κλπ". Αφού τελείωσε αυτή η μμικρή ιεροτελεστία, η κυρία τον ρωτάει: "Θα με πάρεις έτσι;". "Μα, ασφαλώς της απαντά ο Μπουλούκος". "Και τι θα τους πεις;" ξαναρωτά η κυρία. Εκεί, εμφανώς εκνευρισμένος ο Μπουλούκος ξεσπά "ασε με σου είπα, δεν ξέρω ακόμα, θα το δω είπαμε!" και απομακρύνεται αγέρωχος και ευθυτενής.

Anonymous said...

Δηλαδή σε ποιους και τι να πει ο Μπουλούκος; Και αντε και λέει. Και ποιος τον ακούει; Μετράει ακόμα ο λόγος του παλαιού αυτού πολιτικάντη; Χλωμό το βλέπω. Πάντως είναι πράγματι μορφή ο γέρος αυτός (ή ο αδερφός του). Και οι δύο είναι μορφές.

Anonymous said...

Τώρα που το σκέφτομαι και ο υϊός Μπουλ, ο δικηγόρος, είναι μορφή. Και να χαθούν οι δύο γέροι, πραγμα αναπόφευκτο κάποια στιγμή λόγω μεγάλης ηλικίας, αφήνουν γερή κληρονομιά στην Αθήνα. Τον (ιδίας εμφάνισης) υϊό (και ανιψιό) Μπουλ.

Anonymous said...

Κάποτε κυκλοφορούσε και η μυστηριώδης φήμη ότι οι δύο Μπουλούκοι διατηρούσαν μεταξύ τους τρυφερό δεσμό...

Anonymous said...

http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1070297

H παραπάνω απίθανης μαλακίας είδηση, μας δείχνει το γιατί σε αυτή τη βλακόχωρα δεν θα δούμε ποτέ σοβαρή και μεγάλη επένδυση

Anonymous said...

Μπουλ & Μπουλ (όπως παλιά το Χαρτ & Χαρτ)

Anonymous said...

Όποιος βάζει Links της Καθημερινής να τα βάζει σε ενεργή μορφή. Σχεδόν πάντα είναι άχρηστα γιατί λείπει κάποιο κομμάτι από τη διεύθυνση

Anonymous said...

να κανεις t r i p l o κλικ πανω στο λινκ και μετα κοπυ

Anonymous said...

Φίλε, το ξέρω ότι τo διπλό κλικ σημαδεύει λέξη και το τριπλό παράγραφο. Τριπλό έκανα. Πάλι δε γίνεται τίποτα

Anonymous said...

kathimerini

Anonymous said...

11:11 ε, καλά τώρα, κλασικό ΣτΕ, κάτι πρέπει να γίνει με αυτούς τους υπερσυντηρητικούς παπούδες που ζουν σε πελάγη νομικής τυπολατρικής μαλακίας. ΣτΕ και Ακαδημία, πολύ δυνατοί θεσμοί (στην θεωρία όπως όλα βεβαίως).

Anonymous said...

http://www.guardian.co.uk/business/2010/oct/20/greece-promises-crack-down-on-tax-evasion

Anonymous said...

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_21/10/2010_1293016

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_21/10/2010_1293015

Anonymous said...

http://nonews-news.blogspot.com/2010/10/blog-post_5621.html

Anonymous said...

http://nonews-news.blogspot.com/2010/10/blog-post_6128.html

Anonymous said...

Οκ, ωραία παιδιά ο Νίκος Πανανδρέου και ο Παμπούκης, δεν λέω, αλλά μήπως πρέπει να επαναθεωρήσουμε την προσέγγισή μας με τον αραβικό κόσμο;

http://www.youtube.com/watch?v=kZSC9j-FZSg

«Oldest ‹Older   1201 – 1225 of 1225   Newer› Newest»