Monday, January 24, 2011

Bert Newton: Βάψιμο και περουκίνι Down Under



Ο Bert Newton αποτελεί έναν ζωντανό θρύλο της τηλεόρασης (του τόσο σοβαρού αυτού μέσου)  στην γεμάτη φινέτσα χώρα της Αυστραλίας (ή «Ωστραλίας», όπως την αναφέρουν ορισμένοι συμπατριώτες μας της – εξίσου φινετσάτης – Αστόρια…). Υπηρέτης του λαϊκού θεάματος, μέχρι εκεί που δεν παίρνει, ο γερο-Bert δίδαξε στην πράξη τι θα πει γνήσια λαϊκή τηλεόραση.

 

Δεν ξεκίνησε με στόχο την τηλεοπτική καταξίωση ο παχύσαρκος τηλεπαρουσιαστής. Αντιθέτως, στα πρώτα του βήματα σε αυτόν τον μάταιο κόσμο έκανε άλλους, πιο συνετούς σχεδιασμούς. Η θαρραλέα και αταλάντευτη πίστη του στην αξία της αγνότητος τον οδήγησε, αρχικώς, σε ηθικότερες σκέψεις: ως ένθερμος καθολικός, εξέτασε την πιθανότητα μιας λαμπρής καριέρας στον τίμιο χώρο της ιεροσύνης. Τελικά, όμως, κατέληξε να ιερουργεί στον χώρο της τηλεοπτικής διασκέδασης – έναν χώρο χωρίς, αν το δούμε βαθύτερα, μεγάλες διαφορές από τον αντίστοιχο ιερατικό.


Στο πεδίο της τηλεοπτικής παρουσίασης έδωσε όλο του το είναι ο Bert. Και δεν κατάφερε και λίγα. Με τα χρόνια, κατόρθωσε να αναδειχθεί στο αδιαφιλονίκητο μόνιμο Νο2 της αυστραλέζικης τηλοψίας, με την έννοια ότι διέπρεψε, πράγματι, κυρίως σε ρόλους δευτεραγωνιστή, καθώς και ως μόνιμος αντικαταστάτης-αναπληρωματικός μιας σειράς βασικών τηλεοπτικών παρουσιαστών (ένα είδος Νίκου Στραβελάκη ή Μανώλη Καψή, εάν θέλουμε να το προσαρμόσουμε στα καθ’ ημάς).

 

«Θα γίνω, άραγε, ποτέ πρώτος;» – αυτή ήταν η ερώτηση που έθετε, στις αρχές της καριέρας του, στον εαυτό του, με αξιοσημείωτη συχνότητα, ο στρογγυλοπρόσωπος  (αναπληρωματικός) entertainer. Οι αρκετές ευκαιρίες που του δόθηκαν εκείνη την εποχή για solo καριέρα πρωταγωνιστή-κεντρικού παρουσιαστή εστέφθησαν με αποτυχία… Αργότερα, ακολούθησαν και άλλες απόπειρες, πάντα με τον ίδιο στόχο της πρωταγωνιστικής καταξίωσης, και όλες με τα ίδια χαρακτηριστικά: πάντοτε βραχύβιες και – κυρίως – πάντοτε ατελέσφορες…

  

40 ολόκληρα χρόνια πήρε στον Bert για να καταφέρει να καθίσει επιτέλους με κάποια επιτυχία σε καρέκλα κεντρικού παρουσιαστή. 40 χρόνια, αλλά άξιζε τον κόπο… Η εκπομπή Good Morning Australia άνοιξε τον δρόμο μιας κάποιας αναγνώρισης στον σκληρά μοχθούντα τηλεδιασκεδαστή. Επρόκειτο για ένα λαϊκό μαγκαζίνο με «λίγο απ’ όλα», που κέρδισε (επιτέλους) την καρδιά ενός κάποιου κοινού και ψευτοκαταξίωσε τον Bert σε ρόλο αυστραλού Άλκη Στέα ή Χρήστου Οικονόμου (για να τον φέρουμε, και πάλι, σε ελληνικές αναλογίες).


Εύπεπτη τηλεόραση, για λαϊκή κατανάλωση, και με τον Bert – επιτέλους – στον θρόνο του ιερουργούντος. Μετά από μερικές τηλεοπτικές σαιζόν, όμως, το κανάλι αποφάσισε να σταματήσει την εκπομπή και έτσι ο φιλόδοξος τηλεαστέρας έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του… Εν τω μεταξύ, κάποιες προσπάθειες του φεγγαροκέφαλου Ben για εισπήδηση στα χωράφια θεάτρου και κινηματογράφου εστέφθησαν σχεδόν όλες από αποτυχία – τόσο εμπορική, όσο και – κυρίως – καλλιτεχνική…

 

Ο Bert σήμερα θεωρείται ένας θρύλος του λαϊκού τηλεοπτικού θεάματος. Κατάφερε, κουτσά-στραβά, να βρει κάποιο κοινό, το οποίο και του χάρισε μια θέση μέσα στην καρδιά του (κι έχει πολύ χώρο η καρδιά του Λαού...). Κύριο χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του (πέραν της φιλοδοξίας για καταξίωση), η ανάγκη του για ασφάλεια και περιποίηση – κάτι που προφανώς διαμορφώθηκε από το γεγονός ότι μέχρι τα 40 του έζησε, ανέφελα, μαζί με την αγαπημένη του μητέρα και έτσι δεν του έλειψε τίποτε (ζούσε μια ζωή με τέτοια πληρότητα κάτω από τις μητρικές φτερούγες, ώστε άργησε πολύ και να νυμφευθεί). Κύριο χαρακτηριστικό της δουλειάς του, το εύπεπτο περιεχόμενο και το απλοϊκό, άστοχο και μπαγιάτικο χιούμορ (ένας συνδυασμός χωρατών Λάκη Λαζόπουλου και ΓιώργουΤράγκα – για να δοθεί στον έλληνα αναγνώστη μια ιδέα περί ποιου πράγματος ομιλούμε).

 

Στην περίπτωση του Bert Newton κάνουμε λόγο για ένα μεγάλο κεφάλι· όχι τόσο με την μεταφορική έννοια, όσο με την κυριολεκτική: ένα πελώριο, στρογγυλό κεφάλι που σε ορισμένους προκαλεί ακόμη και φόβο! Κυρίαρχο χαρακτηριστικό αυτού του κεφαλιού είναι τα βαμμένα μαλλιά, αλλά και το περουκίνι που στεγάζεται επάνω του σαν σκεπή. «Ο Bert με αυτό το φρικτό περουκίνι μοιάζει σαν να φοράει κάποιο ζωάκι πάνω στο κεφάλι του», θα γράψει αυστραλός αναλυτής για το θέμα. Κάποιοι άλλοι αποκαλύπτουν ότι κάτω από το περουκίνι αναπτύσσεται, αργά αλλά σταθερά, πρόσφατα εμφυτευμένο μαλλί! Το βέβαιον είναι ότι το πορτοκαλίζον περουκίνι, το ομοιόχρωμα βαμμένο μαλλί και το παγερό από τα botox πρόσωπο (σε συνδυασμό και με την μεγάλη κοιλιά) δημιουργούν ένα εξαιρετικά αλλόκοτο (ή και αποτρόπαιο) θέαμα.


Πρόσφατα, μάλιστα, ο στρογγυλοπρόσωπος περουκομανής τηλεπαρουσιαστής, σε μια κρίση ειλικρίνειας, έκανε τα δημόσια αποκαλυπτήρια: με μια απότομη κίνηση τράβηξε το περουκίνι και, ενώπιον της τηλεοπτικής κάμερας, έλυσε όλες τις σχετικές απορίες. Το μόνο που αγνοούμε πλέον είναι το εάν το περιβόητο περουκίνι θα συνοδεύσει τον Bert, τον τηλεοπτικό αυτόν κεφάλα, και στην τελευταία του κατοικία, όπως τόσα και τόσα δημόσια πρόσωπα. Γιατί ο 73χρονος σήμερα τηλεκομπέρ συνεχίζει να βρίσκεται εν ζωή – άγνωστον για πόσο ακόμα...

Thursday, January 20, 2011

Τίμια και γερά με Γιάννη Δημαρά!


Το «Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών» φέρνει τα πάνω κάτω στο πολιτικό στερέωμα…


Την είδηση που αναμέναμε επί εβδομάδες, με κομμένη την ανάσα, επιτέλους την πληροφορηθήκαμε  και μάλιστα εγκαίρως: Ο Γιάννης Δημαράς, o δικός μας Γιάννης, θα ανακοίνωνε την Τετάρτη 19/01 του 2011 την ίδρυση νέου πολιτικού ρεύματος. Με άξιο συμπαραστάτη τον διακεκριμένο πολιτικό Βασιλάκη Οικονόμου, τον στενό φίλο του (πρώην Αττικής) Παντελεήμονος Μπεζενίτη, το νέο εγχείρημα προμήνυε κάτι το ωραίον…


«Επιτέλους!» ακούστηκε από τα στόματα όλων των Ελλήνων «έφτασε η στιγμή που όλοι περιμέναμε!». Έτσι, η αγωνία περιορίστηκε πλέον απλώς στο ποια θα είναι η ονομασία του νέου μορφώματος. Αλλά και στο πρόβλημα αυτό στάθηκε αρωγός, πρωί-πρωί από ραδιοφώνου την ημέρα της ανακοινώσεως, ο εκλεκτός δημοσιογράφος Νίκος Χατζηνικολάου, κάμνοντας την σχετική αποκάλυψη με την εγκυρότητα που παραδοσιακά τον χαρακτηρίζει (γνωστό λαγωνικό του ρεπορτάζ): «Η ανακοίνωση του νέου κόμματος θα γίνει το μεσημέρι. Είμαι σε θέση να αποκαλύψω ότι στον τίτλο του νέου πολιτικού φορέα θα εμπεριέχεται η λέξη “Δημοκράτες”», δήλωσε ο Νίκος. Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών ήταν τελικά το όνομα του νέου πολιτικού φορέα, αλλά δεν πειράζει. Ο καταξιωμένος δημοσιογράφος έπιασε τουλάχιστον κάτι από το πνεύμα της ονομασίας του νέου κόμματος. Και αυτό δεν ήταν καθόλου λίγο…


Ο Γιάννης δεν αποτελεί τυχαία περίπτωση. Μπορεί (κανονικές) πανεπιστημιακές σπουδές να μην καταγράφονται στο ενεργητικό του (αν και ο ίδιος δηλώνει, γενικώς και αορίστως, ότι «φοίτησε στη Νομική» – η συγκεκριμένη έκφραση, όμως, μυρίζει επικίνδυνα έλλειψη πτυχίου και, αντ' αυτού, μπόλικο σουλάτσο...), ωστόσο φαίνεται, μετά βεβαιότητος, να επεράτωσε –και δη με αξιοσημείωτη επιτυχία– σπουδές σε εξατάξιο Γυμνάσιο, παίρνοντας, μάλιστα, και το απολυτήριό του! Την πειθαρχία που δεν διδάχθηκε στις πανεπιστημιακές αίθουσες, την κατέκτησε στους αγωνιστικούς χώρους, αφού υπήρξε διακεκριμένος αθλητής της καλαθόσφαιρας...

 

Με τεράστια και αξιοπρόσεκτη καριέρα στον χώρο της ενημερώσεως, δεν ανήκει στους μέτριους και ανεπάγγελτους που μπήκαν στην πολιτική για να βρουν επαγγελματικό αποκούμπι. Αντιθέτως, ο Γιάννης αγωνίστηκε, επί έτη πολλά, στον απαιτητικό και ανταγωνιστικό χώρο της δημοσιογραφίας και μάλιστα με λαμπρά αποτελέσματα. Τόσο στην εφημερίδα του «νερού του Καματερού», όσο και στην ΕΡΤ (Ρεπόρτερς, 3 στον Αέρα), όπου  εισήλθε όχι ως κομματικός εγκάθετος αλλά με την αξία του, έδωσε τις εξετάσεις του και τις πέρασε με Άριστα (ή, τουλάχιστον, με  Λίαν Καλώς…).

 

Ένας απλός ρεπόρτερ υπήρξε ο Γιάννης στα ΝΕΑ, αλλά με πόση αξιοσύνη και αυταπάρνηση έφερνε εις πέρας αυτόν τον ρόλο… Βεβαίως, ο τότε διευθυντής της εφημερίδας, ο Γιάννης «Καματερός» Καψής, ισχυρίζεται ότι ο Δημαράς (όπως και τα άλλα μέλη της χρυσής δημοσιογραφικής τριάδας – ο αναζητητής του εξωγήινου πολιτισμού Χαρδαβέλλας και ο ποιητικός και περικοκλάδας Λιάνης) υπήρξε οκνηρός και φυγόπονος επαγγελματίας (ας μην αναφέρουμε τον ακριβή χαρακτηρισμό που χρησιμοποιούσε ο διευθυντής και που παρέπεμπε σε ένα φιλμ με πρωταγωνιστή τον Άλκη Γιαννακά να δρα επί της Φωκίωνος Νέγρη…).


Ο Καψής συνηθίζει, δε, να διηγείται χαρακτηριστικά, ότι ο Γιάννης κατέφευγε, συχνά-πυκνά, και σε ένα μικρό και πονηρό τέχνασμα, προκειμένου να ξεγελάσει τους προϊσταμένους του στην εφημερίδα. Ενώ «την έκανε» από την εφημερίδα, άφηνε επάνω στο γραφείο του ένα μισοφαγωμένο σάντουιτς για να δείξει ότι κάπου εκεί γύρω είναι και έρχεται!

 

Γιατί, όμως, έφευγε ο Γιάννης; Τι τον βασάνιζε; Κάποιοι (ελάχιστοι) κακεντρεχείς συνάδελφοί του ισχυρίζονται, ότι η τακτική φυγή του από την εφημερίδα σχετιζόταν με αυτοσχέδιες πράσινες τσόχες και «κόκαλα» να κροταλίζουν απάνω σε πρόχειρα στρωμένες κουβέρτες, μέσα σε παρακείμενους κλειστούς χώρους. Και όλα αυτά τα άσωτα, συνοδεία τσιγάρου και ποτού (τους δύο πιο πιστούς φίλους του Γιάννη ίσαμε σήμερα). Η δική μας, αντίθετα, εκδοχή, είναι ότι ο Γιάννης ξέκλεβε μερικές ώρες από το άχθος της καθημερινής εργασίας προκειμένου να διαβάσει κανένα βιβλίο, μιας και στο ζήτημα της μορφώσεως υστερούσε σημαντικά και επιθυμούσε να αναπληρώσει εμφανέστατες μορφωτικές ελλείψεις.


Η μεγάλη, όμως, καταξίωση του Γιάννη στο δημοσιογραφικό στερέωμα υπήρξε η εκπομπή Ρεπόρτερς, με κορωνίδα της δημοσιογραφικής αυτής προσφοράς το ρεπορτάζ με την ιπτάμενη σαγιονάρα στο χωριό Μπαμπίνη, η οποία και κατετρόμαζε τους ταπεινούς χωρικούς πρωί και βράδυ.

 

Το κύριο, όμως, χαρακτηριστικό της επαγγελματικής πορείας του Γιάννη υπήρξε –και παραμένει– η έκδηλη φιλολαϊκότητα. Από το ρεπορτάζ της ιπτάμενης σαγιονάρας στη Μπαμπίνη μέχρι την διαφήμιση του απορρυπαντικού Ariel στην οποία διέπρεψε ο φωτογενής Γιάννης, φαίνεται ξεκάθαρα ότι εδώ ομιλούμε για μια αταλάντευτη πορεία υπέρ των λαϊκών γούστων και επιταγών.

 

Στην πολιτική μπήκε ο προλετάριος και πληβείος Γιάννης με διαβατήριο αυτή την εντυπωσιακή πορεία στα πέτρινα αλώνια της δημοσιογραφίας, την οποία και εν συντομία περιγράψαμε (πώς, άλλωστε, να περιγράψεις με πληρότητα μια τέτοια βαρβάτη πορεία…) – πάντοτε σύμφωνα με τις επιταγές του πρασινοφρουρισμού, στο πλάι κάθε αδικημένου. Κυρίως μέσα από την συμμετοχή του στο ΔΗΚΚΙ (στο πλάι των αγωνιστών Μαντά και Πάντζα) άφησε το στίγμα του στην πολιτική ο ρηξικέλευθος  και ριζοσπάστης Γιάννης. Εκεί ο λαός τον αποθέωσε – και με το δίκιο του. Αναγνωρίστηκε από τα έντιμα και λαϊκά στελέχη του κόμματος που ίδρυσε ο Πρόεδρος Δημήτρης Τσοβόλας, ο «γιος του αγωγιάτη», για να εκφράσει ό,τι πιο έντιμα και αυθεντικά λαϊκό υπήρξε ποτέ σ’ αυτή την χώρα.

 

Αργότερα, με διάφορες κωλοτούμπες (συνηθισμένες, πάντως, στον επαγγελματικό χώρο της πολιτικής) και μετά από ένα διάστημα κωλοκαθίσματος στα έδρανα των δημοτικού συμβουλίου πρωτευούσης (όπου κατηγορήθηκε ότι, αφενός, δεν πάταγε ποτέ και ότι, αφετέρου, έπαιζε, αν και σοσιαλιστής, το παιχνίδι της δημάρχου Θεοδώρας Μπακογιάννη), ο παλάντζας Γιάννης επανέκαμψε αθόρυβα στο κόμμα της καρδιάς του – το ΠΑΣΟΚ.

 

Στις εσωκομματικές εκλογές για ανάδειξη ενός εκ των ΓΑΠ και Βενιζέλου στο αξίωμα του Πρόεδρου, ο Γιάννης υπήρξε πολύ διστακτικός ως προς το τι θέση θα λάβει. «Όπου φυσάει ο άνεμος είναι ο Γιάννης και περίμενε να δει που θα κάτσει η μπίλια» ισχυρίζονται άσπονδοι φίλοι του. «Ο Γιάννης είναι μεγάλο μυαλό και η πραγματική συνείδηση του σοσιαλιστικού χώρου. Δεν μπορούσε να λάβει επιπόλαια μια  τόσο σημαντική απόφαση. Η λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ περίμενε τη στάση του Γιάννη για να δει και αυτή τι θα κάνει. Το γεγονός αυτό γιόμιζε τον Γιάννη με ευθύνες…» ισχυρίζονται κάποιοι άλλοι. Η πραγματικότητα ήταν ότι ο Γιάννης έλαβε αρχικώς θέση (αθόρυβα, όπως το συνηθίζει) υπέρ Βενιζέλου, αλλά όταν είδε ότι ο Γιώργος άρχιζε να παίρνει τα πάνω του, άλλαξε ρότα. Αργότερα, μετά την εκλογή του, ο ΓΑΠ θέλησε να τιμήσει με έναν τρόπο τον κωλοτούμπα (φαινομενικά πάντα) βουλευτή του. Είπε, λοιπόν, τότε στην Ρεγγίνα Βάρτζελη: «Να δώσουμε μια θέση στον Γιάννη. Όχι καμιά σπουδαία θέση, αλλά να του δώσουμε κάτι να χαρεί. Δεν κάνει ο Γιάννης για μεγάλα πράγματα, αλλά ας πάρει κάτι. Κάτι που να έχει κάποιο γραφείο και κανένα τηλέφωνο βρε παιδί μου, να νιώθει κάποιος». Έτσι, ο Γιάννης βρέθηκε στην (διακοσμητική και άνευ οιασδήποτε αρμοδιότητος) θέση του κοσμήτορος. Απέκτησε, πράγματι, ένα (στενό) γραφείο, αλλά και τηλέφωνο. Ήταν κάποιος!


Κοινοβουλευτικά, βεβαίως, ο Γιάννης δεν τα πήγε τόσο καλά όσο στον χώρο της δημοσιογραφίας. Υπήρξε (αν θέλουμε να υιοθετήσουμε τον λόγο της αληθείας) βουλευτής μουγκός. Εμείς αποδίδουμε αυτή την κοινοβουλευτική αφωνία του Γιάννη στην περιφρόνηση που ένιωθε για την κατάπτωση του κοινοβουλευτισμού. Με την αφωνία του θέλησε, προφανώς, να απο-νομιμοποιήσει και να σαμποτάρει το διεφθαρμένο κοινοβουλευτικό σύστημα της μετριότητας και της διαπλοκής. Ο Γιάννης, παρ’ όλα ταύτα, ξίνισε, όταν το ΒΗΜΑ επεσήμανε την ανυπαρξία του στην βουλή. Έσουρνε τότε τα χειρότερα στην (λεγόμενη) «ναυαρχίδα» του ΔΟΛ. Η εφημερίδα, όμως, είχε χρησιμοποιήσει στοιχεία από το περιοδικό Βουλή και Ευρωβουλή, που απεδείκνυαν, πέραν πάσης αμφισβητήσεως και δια της χρήσεως στατιστικών στοιχείων, τη Δημαράδικη αφωνία.

 

Μετά το (ανεπαίσθητο) «παρών» που υποτονθόρυσε στη Βουλή, ο Γιάννης τον Μάιο του 2010, είδε την πόρτα της εξόδου από το κόμμα της καρδιάς του. Και τότε αρχίζει μια ξέφρενη πορεία· όχι, πλέον, ως ένα απλό στέλεχος, όχι ως ένας ταπεινός κομματικός παρατρεχάμενος, αλλά ως αρχηγέτης! Ο Γιάννης πέρασε από την θέση του απλού μουσικού εκτελεστή στη θέση του μαέστρου. Και με πόση επιτυχία!..


Με το Άρμα Πολιτών, ο δυνατά αντιμνημονιακός Γιάννης έβαλε πλώρη για μεγάλα πράγματα. Τα ΜΜΕ, αναγνωρίζοντας την αξία του, έδωσαν στον Γιάννη το κωλοσπρώξιμο που του έλειπε (και που, εδώ που τα λέμε, του άξιζε). Παρά την καθολική σχεδόν στήριξη, όμως, το άρμα του Γιάννη κλάταρε και ο ίδιος στραπατσαρίστηκε (έτσι πήγε τζάμπα και η, εκ του ασφαλούς, υπόσχεση του Γιάννη ότι, ευθύς μετά τις περιφερειακές εκλογές, θα παραιτηθεί από βουλευτής). Να, όμως, που οι πραγματικοί λαϊκοί αγωνιστές δεν το βάζουν κάτω, δεν απογοητεύονται από τις κακουχίες, και κοιτούν πάντοτε προς το μέλλον… Όθεν και το νέο κομματικό μόρφωμα, η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών


Ο Γιάννης, βέβαια, πάνω απ’ όλα είναι άνθρωπος. Άνθρωπος με το άλφα κεφαλαίο! Κι ας ισχυρίζονται ορισμένοι ότι απαιτούσε μέρος από τον μισθό των συνεργατών του στο πολιτικό του γραφείο, γιατί «είχε έξοδα και δάνεια να τρέχουν». Εμείς, πάντως, δεν πιστεύουμε τέτοιες αιτιάσεις. Γιατί ο Γιάννης δείχνει έτοιμος να δώσει και το αίμα του για την προάσπιση των λαϊκών δικαίων. Άλλωστε, την ανθρωπιά του Γιάννη την βλέπεις ξεκάθαρα και μόνον από την εξωτερική του εμφάνιση. Δείχνει, με την έκφραση του χαραγμένου από τις ταλαιπωρίες προσώπου του, να συμπάσχει τόσο πολύ με τις λαϊκές οδύνες, ώστε ορισμένοι να του αποδίδουν κλαψομουνίαση. Κι όμως. Αυτός ο (δήθεν) κλαψομούνης πολιτικός ηγέτης δείχνει ενίοτε και την χαρούμενη πλευρά του. Πόσες και πόσες φορές δεν τον έχουμε απολαύσει σε τηλεοπτικές εκπομπές να άδει λαϊκά άσματα –πάντα, βεβαίως, εκφράζοντας τον νταλκά της αγνής λαϊκής ψυχής, που ξεγελά την ανημπόρια της με τα τεχνουργήματα του λαϊκού βάρδου Στέλιου Καζαντζίδη– κυρίως μέσα από τις εκπομπές Στην Υγειά Μας, με τον οικοδεσπότη Σπύρο Παπαδόπουλο να σιγοψιθυρίζει, με κλειστά από το μεράκι τα μάτια, λαϊκά τραγούδια, τους στίχους των οποίων καταφανώς αγνοεί…


«Θα τα καταφέρει τούτη την φορά ο Γιάννης;» ρωτούν πολλοί με άδολη αγωνία. Εμείς, οι φίλοι του, λέμε ένα μεγάλο ΝΑΙ! Δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Γιάννης θα ανταποκριθεί –και με το παραπάνω– στις λαϊκές προσδοκίες, όπως το έκανε πάντα, άλλωστε. Από τα στόματα, όμως, ιδεολογικών και πολιτικών  αντιπάλων του Γιάννη αντηχεί ένα στεντόρειο ΟΧΙ! «Έλα μωρέ, λίγος ο Γιαννάκης. Λίγος, πολύ λίγος. Ο Γκαβασιάδης ή ο Κούτουλας της πολιτικής είναι. Έλα μωρέ που έγινε πολιτικός αρχηγός και ο Γιαννάκης, αυτός που δεν ξέρει να αρθρώσει μια λέξη, αυτός που γράφει το "και" με έψιλον» λένε...


Εμείς, πάντως, πιστεύουμε ότι τέτοιες προσπάθειες όπως αυτή η σημαντική του Γιάννη Δημαρά, μόνο να προσφέρουν έχουν. Το 2011 θα αποτελέσει το annus mirabilis της πορείας της χώρας προς την κάθαρση και την πρόοδο. Ο (υπό εκκόλαψη ηγέτης) Γιάννης μπαίνει, επιτέλους, μπροστάρης σε μια προσπάθεια που είθε να μετεξελιχθεί σε κίνημα λαού, το οποίο θα παρασύρει στο διάβα του κάθε τι σάπιο, κάθε τι ρυπαρό. Και ο Γιάννης αποτελεί την καλύτερη εγγύηση για μια τέτοια εξέλιξη. Ας στηρίξουμε, λοιπόν, όλοι τον πληβείο αγωνιστή Γιάννη Δημαρά. Με χέρια και με πόδια…

/σχετικά άρθρα/
Με λένε Γιάννη Δημαρά!

 

ΥΓ. (29/03/2011) Τελικά Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών ονομάστηκε το νέο κομματίδιο. Σίγουρα κάτι μεγάλο γεννιέται...

Wednesday, January 12, 2011

«Με έδιωξαν γιατί είμαι κοντός!». Delirium Tremens από τον Πάνο Παναγιωτόπουλο




Με τον πρόσφατο ανασχηματισμό στο νεοδημοκρατικό στρατόπεδο δεν πρέπει κανείς (νουνεχής τουλάχιστον) να έμεινε παραπονεμένος.  Ήταν ένας ανασχηματισμός που τα είχε όλα. Ένας «με απ’ όλα», δηλαδή (και κυρίως με πολύ κρεμμύδι και τζατζίκι – αν κρίνουμε από το στυλ πολλών εκ των συμμετεχόντων). Και τι δεν είχε…


Και Μαριάννα Πυργιώτη με το chic apolitique της, και Θανάση Νάκο με την ψαράδικη μπρουταλιτέ του, και Μαργαρίτη Τζίμα με την οξύνοια και το εκρηκτικό ταμπεραμέντο που σε κρατά πάντοτε ξάγρυπνο και έτοιμο για δυνατές πολιτικές μάχες, και Νίκο Νικολόπουλο με την παροιμιώδη ευπρέπειά του, και Γιώργο Βλάχο με τον κοσμοπολιτισμό και την βαθεία καλλιέργειά του.


Αλλά και Μάκη Γιακουμάτο είχε, με την αναγνωρισμένη απ’ όλους ευγένεια και λεπτότητά του, και Θανάση Γιαννόπουλο είχε, με την λεβεντοποιμενική αρχοντιά του, και Άρη Σπηλιωτόπουλο είχε, με την χαρωπή ανεμελιά του, και Μίλτο «Μίλκο» Βαρβιτσιώτη είχε, με την ανάλαφρη, παιδιάστικη αθωότητά του. Και βεβαίως, τις σταθερές αξίες που ακούνε στα ονόματα Χρήστος Σταϊκούρας και Νότης Μηταράκης, ενώ στα μετόπισθεν η στιβαρή και εμπνευσμένη αντιπροεδρία του Δημήτρη Λ. Αβραμόπουλου αποτελεί το καθησυχαστικό εχέγγυο για μια ελπιδοφόρα πορεία προς το μέλλον.



Ο εσωτερικός αυτός ανασχηματισμός στα (βαριά και καμπανίζοντα) όργανα της Νέας Δημοκρατίας υπήρξε, οπωσδήποτε, δημοκρατικός και ισορροπημένος  Δημοκρατικός, γιατί τοποθετήθηκε σε επίσημες κομματικές θέσεις πλήθος στελεχών – και δη ικανών – της ΝΔ (κάποιοι ισχυρίζονται ότι ορισμένα στελέχη, με την φόρα που υπήρχε, στην αρχή τοποθετήθηκαν, κατά λάθος, σε δύο ή και περισσότερες θέσεις, προτού εντοπισθεί το σφάλμα και πάραυτα διορθωθεί). Ισορροπημένος, γιατί κατάφερε να συνταιριάξει – και, πιστέψτε μας, δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό – το σφρίγος και τον ενθουσιασμό της νεότητος (λ.χ. Σπηλιωτόπουλος, «Μίλκος», Καραγκούνης) με την σοφία και την στοχαστικότητα της ωριμότητος (λ.χ. Καντερές, Αβραμόπουλος). Επίσης, κομματικά στελέχη υποστηρίζουν ότι πρόκειται για κίνηση-ματ, γιατί, με την σύνθεση των νέων οργάνων, φράζουν οι δρόμοι διαφυγής προς το νέο κόμμα χωρίς στελέχη αυτής της άχαρης ηλικιωμένης κυρίας, της οποίας το όνομα τώρα μας διαφεύγει.

 

Το νέο σχήμα φαίνεται να είναι και ευέλικτο, παρά τις αιτιάσεις κάποιων περί του αντιθέτου. Αν σκεφτεί κανείς ότι στις θέσεις τομεαρχών και γραμματέων τοποθετήθηκαν μόλις καμιά 150αριά στελέχη (την στιγμή που το κόμμα της ΝΔ έχει εκατοντάδες χιλιάδες εγγεγραμμένων μελών), αποδεικνύεται ότι έγινε καταφανής οικονομία δυνάμεων προκειμένου το νέο σχήμα να είναι και ευέλικτο και λειτουργικό. Σε αντίθετη περίπτωση, θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν σε επίσημες κομματικές θέσεις όλα τα νεοδημοκρατικά στελέχη, πράγμα που, μολονότι θα πρόσθετε σε δημοκρατικότητα και αντιπροσωπευτικότητα (κάτι το ιερόν στις μέρες μας), θα εμπόδιζε, ωστόσο, αναμφίβολα την ευελιξία των οργάνων. Και που θα πάμε χωρίς ευελιξία…

  

Ο πρόσφατος ανασχηματισμός, όμως – και λυπούμεθα που το λέμε μετά από ένα τέτοιο εγκώμιο – είχε και τα λαθάκια του. Όλοι κατάλαβαν, ότι σε αυτό το χαρμόσυνο και αναγεννητικό για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως γεγονός έριξε βαρύ τον ίσκιο της μια εξόφθαλμη αδικία – μια αδικία που δεν τιμά κανέναν από όσους την απεργάστηκαν. Η μειωτική και ιταμή αντικατάσταση του εκπροσώπου Τύπου Πάνου Παναγιωτόπουλου (περί αυτής της αδικίας ομιλούμε), στραπατσάρισε ό,τι αγαθό εκόμισε, σε επίπεδο ουσίας και εντυπώσεων, η αναμόρφωση του νεοδημοκρατικού οργανογράμματος. Ασφαλώς, όλοι γνωρίζουμε τα μειονεκτήματα του Πάνου: τις επιλεκτικές διαρροές προς συγκεκριμένα Μέσα και δημοσιογράφους καθώς και την διαμόρφωση προσωπικών στρατηγικών, τον εκνευριστικό στόμφο του, την ενοχλητική αυταρέσκεια του, την απωθητική σπουδαιοφάνειά του – στο τέλος-τέλος (όπως θα έλεγε και κάποιος ευεργέτης του Πάνου – πάνω από 90 σήμερα) και αυτή την γενικότερη αντιαισθητική φυσική παρουσία του, βρε αδελφέ, που, αντί να φέρνει ψηφοφόρους, τους έδιωχνε χιλιόμετρα μακριά.

 

Ο Πάνος, πράγματι, δεν μπόρεσε να τα καταφέρει στη θέση του εκπροσώπου. Φάνηκε ολίγιστος και παρωχημένος για το απαιτητικό αυτό αξίωμα. Εν πολλοίς, απέτυχε – και μάλιστα με πάταγο. Είναι αυτός, όμως, λόγος να στραπατσάρεις – και μάλιστα κατ’ αυτόν τον εξευτελιστικό τρόπο – ένα στέλεχος με τόση και τέτοια προσφορά στην παράταξη; Τη στιγμή, μάλιστα, που ήθελε – και το ήθελε τόσο πολύ! – να παραμείνει σε αυτή την θέση που του εξασφάλιζε τέτοια προβολή; Τη στιγμή που είχε υποσχεθεί ότι επρόκειτο να προσπαθήσει σκληρά για να βελτιωθεί; Επιτρέψατέ μας, σεβαστέ Πρόεδρε Αντώνη, να νομίζουμε πως όχι…

 

Για να αναλύσουμε τις εξελίξεις – ειδικά τις αφορώσες στον Πάνο – καταφύγαμε στα αρχεία μας, ρίχνοντας μια ματιά στα, σε ανύποπτο χρόνο, λεχθέντα (μάλλον γραφέντα) υπό του αγαπημένου μας αναρχοσυντηρητικού αρθρογράφου (ο σοβαρός Γιώργος Χαρβαλιάς θα κατανοήσει αυτή την αναγκαιότητα), του – μακαρίτη πλέον – Auberon «Bron» Waugh (υιού του Evelyn «Επιστροφή στον Brideshead» Waugh): «Οι άνθρωποι που είναι άσχημοι είναι εξίσου πιθανό να είναι ηλίθιοι και, πιθανότατα, περισσότερο δυσάρεστοι σε σύγκριση με τους ελκυστικούς» (Daily Telegraph, 16/03/1992). Θα συμφωνήσουμε, wholeheartedly, με την παρατήρηση του οξυδερκούς αρθρογράφου. Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι του σημείου να εξοντωθεί ηθικά και πολιτικά ο καημένος ο Πάνος, υπάρχει τεράστια απόσταση.


Ναι, δεν θα το αρνηθούμε. Οπωσδήποτε ο Πάνος είναι άσχημος. Είναι επίσης, εδώ και αρκετά χρόνια, και χονδρός, πολύ χονδρός πια – πετάγεται με δύναμη το περιττόν λίπος έξω από το παντελόνι, ενώ, πάντα λόγω πάχους, διακρίνονται έντονα, με ένα απλό και μόνο κοίταγμα στην περιοχή του προσώπου, τα διπλοσάγονα, όσο και στην περιοχή του θώρακος η έκδηλη – και, φοβούμεθα, ανεπίστρεπτη – γυναικομαστία. Επιπλέον, είναι και αυτά τα φρικτά φυτεμένα και βαμμένα μαλλιά που μοιάζουν με κράνος. Ναι, αυτό είναι, χωρίς αμφιβολία, θέαμα στερούμενο σοβαρότητος, θέαμα σπαρταριστό. Δεν θα διαφωνήσουμε.  Αλλά, για μια στιγμή· για πολιτικό ψάχνουμε ή για μοντέλο; Γιατί, εντάξει, για μοντέλο ο Πάνος σίγουρα δεν κάνει. Για πολιτικός όμως;..

 

Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, το θανάσιμο αμάρτημα του Πάνου φαίνεται πως είναι και κάποιο άλλο: το γεγονός πως είναι και… κοντός! Μάλιστα κυρίες και κύριοι! Κοντός! Και φαίνεται ότι ούτε η αντιπαθής φυσιογνωμία του, ούτε το αποκρουστικόν του ξύλινου και στομφώδους λόγου του, ούτε τα εμφυτευμένα και βαμμένα μαλλιά του, αλλά ούτε και το πάχος του βάρυνε στην απόφαση του Πρόεδρου να τον απαλλάξει από τα καθήκοντα του εκπροσώπου. Σύμφωνα με απόλυτα διασταυρωμένες πληροφορίες, ο βασικός λόγος για τον οποίον εξεδιώχθη ο Πάνος, το καθοριστικό γεγονός που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της επιλογής της εκπαραθυρώσεώς του, είναι το… εξαιρετικά χαμηλό του ύψος. Συνελόντι ειπείν, ο Πάνος εξεδιώχθη κλοτσηδόν κυρίως γιατί είναι κοντός! Το παραδέχθηκε κι ο ίδιος, με παράπονο, σε πολύ στενούς του συνεργάτες: «Ο Σαμαράς με έφαγε. Με έφαγε γιατί λέει – άκουσον, άκουσον! – ότι είμαι κοντός!»…

 

Ο Πρόεδρος Αντώνης – πάντα και κατά τις δικές μας πληροφορίες – είχε γίνει δέκτης εντόνων διαμαρτυριών για την αστεία εικόνα που δημιουργούσε στο κόμμα η παρουσία ενός τόσο βραχύσωμου (αλλά και τόσο φουσκωμένου σαν γάλου) ανθρώπου δίπλα στον ψηλό Πρόεδρο – ένα κοντράστ που τον παρουσίαζε ακόμη περισσότερο κοντό απ΄ όσο είναι στην πραγματικότητα. «Δεν μπορεί να μας πάρει κανείς στα σοβαρά, Πρόεδρε, με έναν τόσο κοντό εκπρόσωπο – άσε και όλα τ’ άλλα κουσούρια του Πάνου», τόνιζαν, σε κάθε ευκαιρία, προς τον Αντώνη οι συνομιλητές του. «Είναι πραγματικά πολύ κοντός για εκπρόσωπος του κόμματος, Πρόεδρε. Και να ήταν μόνο αυτό, πάει στο καλό… Για να αναπληρώσει, όμως, το χάντικαπ του ύψους, φουσκώνει το στήθος, σηκώνει πολύ ψηλά, μουσολινικώ τω τρόπω, το σαγόνι, κάνει και αυτές τις έντονες οριζόντιες και κάθετες κινήσεις με τα χέρια, παράγοντας έτσι θέαμα ακόμη πιο κωμικό από το αρχικό.


Άσε που, με τόσο φούσκωμα, ζόρισμα και στόμφο, φοβόμαστε μην έχουμε από πλευράς του και καμιά βίαιη διαφυγή αερίων… Κι άντε τότε να μαζεύεις τα σκωπτικά σχόλια του Τύπου. Μα τον Θεό, Πρόεδρε. Δεν πάει άλλο με τον Πάνο. Πρέπει να φύγει αυτός ο περίεργος, κοντός και ιδιόμορφος βαψομαλλιάς-εμφυτευματίας  από εκπρόσωπος του κόμματος!», προσέθεταν με μια φωνή. Και όλα αυτά τη στιγμή που ο Πάνος όχι μόνον προσέφερε περίσσευμα καρδίας για να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του, όχι μόνον είχε περιορίσει το ουίσκι και τα γλυκίσματα για να χάσει κανένα κιλό, αλλά έφτασε μέχρι του εξευτελιστικού σημείου να φορά και υποδήματα με ενίσχυση στα τακούνια για να ενισχύσει, αντιστοίχως, τόσο την δική του εικόνα όσο και, κατά συνέπεια, την εικόνα του κόμματος…

 

Βεβαίως, ας μην απελπιστούμε· τίποτε δεν χάθηκε εντελώς. Ο Πάνος έχει ακόμη μια ευκαιρία να σβήσει τις δυσάρεστες μνήμες της αποτυχίας, από μιαν άλλη θέση – ως υφιστάμενος, τούτη τη φορά, του αντιπροέδρου Αβραμοπούλου. Και φρονούμε, ότι υπό την στιβαρή και συνάμα εμπνευσμένη καθοδήγηση του Αρκά statesman, ο Πάνος, αυτή τη φορά, έχει βάσιμες ελπίδες να τα καταφέρει…

 

Αν ισχύει, πάντως, ότι ο Πάνος εκπαραθυρώθηκε κυρίως λόγω του χαμηλού του ύψους, πρόκειται, οπωσδήποτε, για κατάφορη αδικία – για ένα πάρθιο βέλος στα (τροφαντά) οπίσθια του φιλότιμου Πάνου, αλλά και, ευρύτερα, της γαλάζιας παρατάξεως. Μάλιστα, κυρίες και κύριοι. Εκεί, δυστυχώς, έχει κατρακυλήσει η πολιτική στις μέρες μας… Ενώ έχεις στις πλάτες σου (ή, εν προκειμένω, στην καμπούρα σου – γιατί είναι και ελαφρώς καμπούρης ο Πάνος) τόσες μάχες, ενώ έχεις στο στήθος σου (έστω και σε κατάσταση γυναικομαστίας από το πάχος) τόσα κομματικά παράσημα, φτάνεις να χάνεις τελικά την θέση σου απλώς και μόνο επειδή είσαι κοντός… Ή, πιο σωστά, επειδή είσαι και κοντός… Quelle horreur!, όπως θα έλεγε και ο ίδιος ο (γαλλοτραφής) Πάνος

/σχετικά άρθρα/
Πάνος Παναγιωτόπουλος: το αυτάρεσκο και αντιπαθητικό βάψιμο


Wednesday, January 5, 2011

ΑΠΕΒΙΩΣΕ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΡΑΓΚΑΣ! Θλίψη και συγκίνηση στη Χώρα...



Σύμφωνα με επίμονες – αν και ανεπιβεβαίωτες, μέχρι στιγμής – πληροφορίες των τελευταίων ωρών, σήμερα, λίγο μετά της 10 το πρωί, άφησε την τελευταία του πνοή ο δημοσιογράφος Γιώργος Τράγκας. Ο γνωστός δημοσιογράφος μόλις είχε ολοκληρώσει την εκπομπή του στον Real Fm, όταν ένιωσε μια ξαφνική αδιαθεσία και σωριάστηκε στο δάπεδο. Ο πρώτος που έσπευσε κοντά του για να του παράσχει τις πρώτες βοήθειες ήταν ο επί της ραδιοσκηνοθεσίας συνεργάτης του, Ιωσήφ Καλαμαράκης.

 

«Είχε χάσει τις αισθήσεις του και ήταν χλομός. Του ξεκούμπωσα αμέσως το κοτλέ παντελόνι του, ενώ άρχισα να κάνω και μαλάξεις, χωρίς όμως αποτέλεσμα…» φέρεται να δήλωσε ο στενός συνεργάτης του Τράγκα. «Επιχείρησα να του δώσω και το φιλί της ζωής, που το είχα μάθει στους προσκόπους (πρέπει την προηγούμενη να είχε φάει σκόρδο ο Γιώργος…), αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Δεν ξέρω από τι ακριβώς το έπαθε. Τον είδα όμως ότι ζοριζόταν σήμερα στην εκπομπή. Ίσως να φταίνε οι πολλοί λαρυγγισμοί. Και του είχα πει ‘Γιώργο, κόψε τους λαρυγγισμούς’, αλλά εκείνος δεν με άκουγε…», τόνισε ο Καλαμαράκης. Για να προσθέσει: «Ίσως φταίει και το ότι βρισκόταν σε αυστηρή δίαιτα μετά τις γιορτές. Είχε γυρίσει από την Γαλλία με 6-7 παραπανίσια κιλά, μεσ’ στο νερό, και, για να ξεγελάσει την πείνα του, το είχε ρίξει στα στραγάλια. Έτρωγε πολλά στραγάλια κατά την διάρκεια της εκπομπής, έπινε και πολύ νερό, και φαίνεται ότι στούμπωσε…».


Η συνεργάτις του Σπυριδούλα Τριάντου, βρισκόταν, κατά την διάρκεια της εκπομπής, συνεχώς δίπλα του και, μολονότι σε κατάσταση ταραχής, βρήκε την δύναμη να πει δυο λόγια: «Όταν τον είδα να σωριάζεται κάτω, νόμισα ότι ήταν ένα από τα γνωστά καλαμπούρια του Γιώργου που πάντα μας έκανε για να γελάμε. Αλλά δεν ήταν αστείο. Δυστυχώς… Μου έκανε εντύπωση ότι, καθώς κατέρρεε, τράβηξε με το χέρι του ένα αντίτυπο του περιοδικού Crash που είχε μαζί του πάνω στο τραπέζι του ραδιοθαλάμου (σ.σ. είναι η 40η ή 41η φορά που επανεξέδωσε το συγκεκριμένο περιοδικό ο Τράγκας) και, κρατώντας το σφιχτά, ψέλλισε: ‘Το Crash και τα μάτια σας!..’.


Ακόμη και στις τελευταίες στιγμές του, στην δουλειά και τους εργαζομένους δημοσιογράφους είχε το μυαλό του ο Γιώργος (λυγμοί). Μόλις έπεσαν οι ‘τίτλοι τέλους’ της εκπομπής (το αγαπημένο ‘laaandiiiiiiing’ του Γιώργου με υπόκρουση Phil Collins) τον είδα ιδιαίτερα προβληματισμένο για την πορεία αυτού του τόπου. ‘Αυτή η φράου η Δωροθέα θα φάει τον Ελληνικό Λαό. Οι Γερμαναράδες…Τα δάνεια… Το μνημόνιο… Η πτώχευση… Η διαφθορά… Πρέπει να αντισταθούμε! Η Ελλάδα προώρισται να ζήσει και θα ζήσει! Τίποτα δεν χάθηκε ακόμα!’, μου σιγοψιθύρισε. Ο Γιώργος, πίσω από τον χιουμορίστα που όλοι αγαπήσαμε, ξέρετε, έκρυβε έναν μεγάλο πατριώτη!».


Η Καγκελάριος της Γερμανίας, Μέρκελ, είχε μπει, τους τελευταίους μήνες, για τα καλά στο στόχαστρο του Τράγκα. Και η εξέλιξη αυτή την έκανε, το δίχως άλλο, να χάσει τον ύπνο της. «Του είχε γίνει έμμονη ιδέα η Μέρκελ του Γιώργου», θα δηλώσει η επί πολλά χρόνια συνεργάτις του, Ανδριάννα Ζαρακέλη. «Δεν είναι συμπτωματική και η διαφήμιση που επέλεξε για να (επανα)λανσάρει το περιοδικό του, το Crash. Αυτό το σήκωμα της φουστανέλας προς την Μέρκελ  αντιπροσώπευε κάτι βαθύτερο για τον Γιώργο. Ήταν ένα έλα να τα πάρεις προς τη ‘Δωροθέα’, όπως του άρεσε να την λέει».


Ο ψυχαναλυτής Δημήτρις Β. (επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του) αποδίδει, αντίθετα, το θέμα (το «concept», όπως θα το λέγαμε στη διαφημιστική γλώσσα) της συγκεκριμένης πολυσυζητημένης διαφήμισης, σε βαθύτερα, ψυχικά αίτια. «Ο δημοσιογράφος Γιώργος Τράγκας δεν έκανε μονάχα αυτή την διαφήμιση που παρέπεμπε, ευθέως, σε ανδρικά γεννητικά όργανα. Όλη η δημόσια ομιλία του έχει συνδηλώσεις και καταδηλώσεις με έντονο σεξουαλικό χρώμα και ιδιαίτερα με επίκεντρο της περιοχή των ανδρικών γεννητικών οργάνων. Κατά την άποψή μου, πρόκειται για μια, καθαρής μορφής, υπεραναπλήρωση λόγω ενδεχόμενης μικροφαλίας. Ο δημοσιογράφος πιθανότατα να μην κατάφερε ποτέ να συμβιβαστεί με το μέγεθος του γεννητικού του οργάνου. Να το θεωρούσε ανεπαρκές και αυτό να του προεκάλεσε κάποιο τραύμα. Από τις εν γένει αντιδράσεις του, εντοπίζω καταφανές σύμπλεγμα κατωτερότητας σε σχέση με το μέγεθος του οργάνου του, αντιμετωπιζόμενο από τον ίδιο (μάλλον ασυνείδητα θα έλεγα) διά της υπεραναπληρώσεως».


Παλαιός γνώριμος του Τράγκα, από τα  ένδοξα χρόνια της Βραδυνής, ο οποίος επιθυμεί σήμερα να διατηρήσει την ανωνυμία του, θα σχολιάσει για τον παλαίμαχο δημοσιογράφο: «Ο Γιώργος είχε ψυχή μικρού παιδιού. Ρεπόρτερ από τα γεννοφάσκια του. Δεν θυσίαζε τίποτα μπροστά στην αποκάλυψη της είδησης. Τελευταία, βέβαια, είχε αδικηθεί. Δεν ήταν αυτός ο Τράγκας που ξέραμε. Είχε υιοθετήσει ένα δήθεν χιουμοριστικό στυλ, που όμως ήταν κρύο, καλαμπουρτζίδικο, γεροντικό – σου προκαλούσε αμηχανία. Γέλαγες από υποχρέωση, για να μην τον προσβάλεις. Με αυτά τα αστεία και με αυτές τις μούτες ήταν να τον λυπάσαι, τι αναγκαζόταν να κάνει, γέρος άνθρωπος, για να υπάρξει (άσε κι αυτές τις γελοίες μπλούζες με τις στάμπες...). 


Ο Γιώργος πίστευε ότι είχε χιούμορ και ότι αυτό ήταν το δυνατό του χαρτί. Κανείς δεν τολμούσε να του πει ότι τα αστεία του, με τα οποία μόνον ο ίδιος γελούσε, είχαν την γεύση ξεθυμασμένης Coca-Cola. Ας είναι… Προσωπικά πιστεύω ότι αυτά τα δήθεν αστεία – τα καραγκιοζιλίκια, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς – τα έκανε λόγω της γυναίκας του. Είχε νέα γυναίκα (όχι και πολύ νέα στην πραγματικότητα, αλλά οπωσδήποτε νέα για τα ηλικιακά δεδομένα του Γιώργου) και νόμιζε ότι με αυτό το παρωχημένο χιούμορ θα γινόταν θελκτικός. Το παθαίνουν πολλοί άνδρες αυτό, όταν μπαίνουν στα γηρατειά και έχουν νεότερες γυναίκες. Θεωρούσε αυτά τα αστεία ως το καλύτερο διεγερτικό, το τέλειο αφροδισιακό. Είχε και προβλήματα λόγω του διαβήτη (με διάφορες παρενέργειες…) και έβρισκε σε αυτά τα υποτυπώδη, dated και ξεθυμασμένα  γεροντοαστεία την αλκή, το σφρίγος που του έλειπε…».


Ο Γιώργος Τράγκας δεν υπήρξε αμελητέα μορφή της ελληνικής δημοσιογραφίας. Περνώντας από όλα τα ρεπορτάζ και από όλα τα Μέσα (έντυπα και ηλεκτρονικά) έγραψε την δική του ιστορία στον χώρο της ενημέρωσης. Η επιτυχία που γνώρισε σε όλα τα στάδια της επαγγελματικής του πορείας τον οδήγησε και στον ρόλο του εκδότη, όπου άφησε τη δική του, ξεχωριστή σφραγίδα. Τα Μέσα που δημιούργησε (Κανάλι 10, Χώρα, Financial Box, Crash, Score Live κλπ.) μπορεί να μην έτυχαν της ευρείας αποδοχής του κοινού, ωστόσο άφησαν έντονο το στίγμα τους στον χώρο της (ποιοτικής) δημοσιογραφίας.

 

Ο δημοφιλής δημοσιογράφος δεν εξαργύρωσε την επαγγελματική του επιτυχία μόνον με την εγκυρότητα και την αγάπη του κόσμου, αλλά και με οικονομική επιτυχία που του χάρισαν όχι τόσο οι πωλήσεις (πάντα χαμηλές στην περίπτωση των δικών του Μέσων) όσο η τεράστια κρατική διαφήμιση που ενθυλάκωναν τα ΜΜΕ του «Συγκροτήματος Τράγκα». Κατηγορήθηκε έντονα για την δυσανάλογη απορρόφηση διαφήμισης σε σχέση με τις κυκλοφοριακές επιδόσεις των Μέσων του. Οι κατηγορίες αυτές, ωστόσο, φαίνεται να είναι αβάσιμες και υπερβολικές, καθ’ όσον τα ΜΜΕ του Τράγκα προετιμώντο από λίγους μεν, αλλά εκλεκτούς – από την αφρόκρεμα της ελληνικής κοινωνίας. Και η διαφήμιση, ως γνωστόν, ξέρει να ξεχωρίζει τα δυνατά target groups.


Η (οπωσδήποτε αιτιολογημένη) αυτή ευμάρεια τού επέτρεψε και την αγορά μιας οικίας στην Νίκαια (όχι την πρώην Κοκκινιά – την άλλη, της Γαλλίας) στην οποία αναπαυόταν, όποτε ξέκλεβε μερικές μέρες (και ξέκλεβε αρκετές – ιδιαίτερα Παρασκευοσαββατοκύριακα), μαζί με την (κατά πολύ νεότερη) σύζυγό του, Μαρία Καρρά. O θάνατός του σκόρπισε θλίψη όχι μόνο στους οικείους του και την ευρύτερη δημοσιογραφική οικογένεια, αλλά και σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Μαζί με τον Γιώργο Τράγκα, φεύγει, οριστικά δυστυχώς, και μια ολόκληρη εποχή, με έμφαση στην εξονυχιστική διασταύρωση της είδησης, τη δεοντολογία και την ανιδιοτέλεια.


Για τον αδόκητο χαμό του μεγάλου Έλληνα δημοσιογράφου, προέβη σε δηλώσεις ο γερόλυκος της δημοσιογραφίας (και αρθρογράφος της Real News) Χρήστος Πασαλάρης: «Έμεινα έκπληκτος. Ο Γιώργος έδωσε δύσκολες δημοσιογραφικές, πολιτικές και προσωπικές μάχες γι' αυτή τη δόλια πατρίδα. Ήταν ένας από του  Κολοκοτρωναίους της ελληνικής δημοσιογραφίας. Είχαμε ανταλλάξει ευχές μόλις την πρωτοχρονιά. Του είχα, μάλιστα, ευχηθεί να μου παίρνει ο Θεός χρόνια και να του δίνει μέρες (σ.σ. ίσως γι’ αυτό να έφυγε τόσο νωρίς ο Τράγκας…). Θα τον θυμάμαι πάντα με αγάπη».


Δηλώσεις έκανε και ο εκδότης του Αδέσμευτου Τύπου, Δημήτρης Ρίζος: «Ήταν από τους άξιους δημοσιογράφους της από’δω πλευράς. Αγωνιστήκαμε πάντα από κοινά μετερίζια. Δώσαμε σκληρές μάχες τις δύσκολες εποχές για τη χώρα, με πρασινοφρουρούς, κοψοχέρηδες, κουτσονόμους κλπ. Ο Γιώργος πολέμησε τον Ανδρέα και τη Μιμή όσο λίγοι. Με ήθος όμως και απαράμιλλη εντιμότητα. Εκεί στο Χέρφιλντ δίδαξε τι θα πει πραγματικό ρεπορτάζ. Θα μας λείψει. Στους οικείους του εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια».


Ο παλαιός συνεργάτης του Τράγκα (τόσο στην Χώρα, όσο και στα άλλα Μέσα ιδιοκτησίας Τράγκα), Παντελής Ζήλος, θα δηλώσει: «Λυπήθηκα πολύ. Ήταν χαρούμενος άνθρωπος και σχετικά εντάξει ως εργοδότης (αν εξαιρέσεις 4-5 μήνες που μας άφηνε απλήρωτους). Είχε, βέβαια, πότε-πότε, και τα ξεσπάσματά του (λόγω του ανεβασμένου σακχάρου, πιστεύω), αλλά γενικά ήταν καλός στην συνεργασία. Αν και ήταν οπωσδήποτε μεγάλος σε ηλικία και είχε βεβαρημένη υγεία, φαινόταν γερό σκαρί. Να φανταστείτε ότι σε αυτή την προχωρημένη ηλικία, είχε μόνο λίγες, μετρημένες στα δάχτυλα, άσπρες τρίχες…».


Τέλος, ο Νίκος Χατζηνικολάου (ο οποίος βρίσκεται σε άδεια) αρκέστηκε σε μια, από τηλεφώνου, λιτή, δωρική, δήλωση (όπως το συνηθίζει): «Για να το πω λαϊκά, για να το πω πεζοδρομιακά, ο Γιώργος ΤράΝΓκας (έρρινο) ήταν μπεσαλής και μάγκας. Παρά τα προβλήματα που μου δημιουργούσε με τα συμβόλαια και τα λεφτά. Tough guy, όπως θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι αγγλοσάξονες. Θα τον θυμάμαι πάντα με συγκίνηση τον θείο Γιώργο…».


Η κηδεία του Γιώργου Τράγκα θα γίνει – σύμφωνα με πληροφορίες – μεθαύριο Παρασκευή στις 5 μ.μ. από το Ά Νεκροταφείο Αθηνών. Σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία του εκλιπόντος, τον επικήδειο θα εκφωνήσει ο δημοσιογράφος Χρήστος Κώνστας. Η οικογένειά του παρακαλεί, αντί στεφάνων, να κατατεθούν δωρεές στον «Σύλλογο απλήρωτων δημοσιογράφων Συγκροτήματος Τράγκα».


Stop Press: Νεότερες πληροφορίες φέρουν τον Γιώργο Τράγκα να βρίσκεται εν ζωή! Ζητούμε συγγνώμη για την τυχόν αναστάτωση που δημιουργήσαμε (παρά τη θέλησή μας) στον ίδιο και τους οικείους του εξ αιτίας προγενέστερων, αβάσιμων (και μακάβριων) πληροφοριών. Διατηρούμε, ωστόσο, αναρτημένο το ανωτέρω κείμενο-νεκρολογία, μόνο και μόνο για να καταδειχθεί μέχρι ποιού σημείου μπορεί να φτάσει η κακοήθεια ανεύθυνων και κακοπροαίρετων πληροφοριοδοτών. Ευχόμαστε, από καρδιάς, στον Γιώργο Τράγκα να είναι πάντοτε υγιής, έγκυρος και σοβαρός (όπως είναι, δηλαδή, και σήμερα), Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά (και, φυσικά, Καλή Χρονιά σε όλους).

/σχετικά άρθρα/
Ποιος κακοποίησε τον Γιώργο Τράγκα;
Ο Γιώργος Τράγκας ενεργήθηκε...
Γιώργος Τράγκας: μαλλί σαν τηγάνι...