Ποιος το περίμενε… «Σαν κεραυνός εν
αιθρία» (όπως δήλωσε και ο πρόεδρος της Βουλής Ευάγγελος Μεϊμαράκης) έπεσε η είδηση
περί του θανάτου του παλαίμαχου βουλευτή Θανάση Νάκου. Γιατί ο εκλιπών, προτού προδοθεί από την καρδιά του,
έσφυζε από υγεία (αν και δεν του έλειπαν κάποια – αρκετά – παραπανίσια κιλά). Αξιοπρεπής
όπως πάντα, έκρυψε από συναδέλφους και κοινή γνώμη το καρδιολογικό πρόβλημα που
τον τελευταίο καιρό τον ταλάνιζε, για λόγους διακριτικότητας και όχι για να μην
θεωρηθεί (όπως συχνά συμβαίνει στην Ελληνική επαρχία) ως ένδειξη αδυναμίας.
Η Μαγνησία, αλλά και η Ελλάδα όλη,
θρηνεί. Γιατί ο Θανάσης υπήρξε αγαπητός. Αλλά και φιλόπατρις. Όπως δήλωσε και ο Πρωθυπουργός, «ο Θανάσης Νάκος
ταυτίστηκε με την πατρίδα». Γιατί αυτός ήταν ο Θανάσης: πέρα και πάνω απ’ όλα,
ένας φλογερός πατριώτης – ένας καλός Έλληνας. Μαθημένος, μια ζωή ολόκληρη, να
δίνει μάχες σκληρές για τα πιστεύω του – μάχες συνήθως κερδισμένες. Την
τελευταία, όμως, μάχη που έδωσε, μάχη ζωής με το θάνατο, την έχασε – μια από
τις ελάχιστες μάχες που έχασε ο Θανάσης…
Ως άνθρωπος και πολιτικός χαμηλών
τόνων, αβρός, γενναιόφρων, στωικός, προσπαθούσε να αντεπεξέλθει στις κακουχίες τόσο
της πολιτικής όσο και της ζωής εν γένει. Αγαπητός, αλλά συνάμα και χρήσιμος,
αφού κατάφερε να αφήσει τη δική του σφραγίδα στα πολιτικά πράγματα της χώρας, πάντα
εν εγρηγόρσει, πάντα έτοιμος να δώσει τον αγώνα τον καλό για την πρόοδο αυτού
του τόπου. Και ο Λαός τού το αναγνώρισε, εκλέγοντάς τον, επί είκοσι συναπτά
έτη, βουλευτή Μαγνησίας – του τόπου που τόσο παθιασμένα αγάπησε.
Με το εμπόριο βακαλάου, μεταξύ άλλων, ασχολήθηκε επαγγελματικά ο κεκοιμημένος, προτού μπει
μέσα του οριστικά το σαράκι της προσφοράς προς τον Άνθρωπο και τον κερδίσει μια για πάντα η
Πολιτική. Όχι και από τους πλέον ικανούς ρήτορες του Κοινοβουλίου, ωστόσο
πεπροικισμένος με το χάρισμα της πρακτικότητας – ιδιότητα που του χάρισε μια
αξιοπρόσεκτη πολιτική σταδιοδρομία, με αποκορύφωμα το αξίωμα του Αντιπροέδρου (Β')
της Βουλής των Ελλήνων. Από τη θέση αυτή – τη σημαντική αυτή θέση – ο εκλιπών
έδειξε δείγματα σπάνιας μετριοπάθειας και εξαίρετης μαεστρίας ως προς τον
χειρισμό των πάσης φύσεως συγκρούσεων, επιτυγχάνοντας την απρόσκοπτη λειτουργία
της Ολομέλειας – μια σιδηρά χειρ σε βελούδινο γάντι. Στις πιο ιδιωτικές στιγμές
του με τα μέλη του Κοινοβουλίου, υπήρξε φιλικός προς τους άνδρες και ιπποτικός
προς τις γυναίκες συναδέλφους. Και αυτοί, με τη σειρά τους, του χάριζαν,
δίκην αντιδώρου, την αγάπη αλλά και την εκτίμησή τους.
Άνθρωπος πράος και μεγάθυμος, από
εκεί ψηλά που (σίγουρα) θα μας βλέπει, πόσο πολύ θα αγάλλεται και θα
ευφραίνεται που έρχεται ως αντικαταστάτης του, να καταλάβει την έδρα της Μαγνησίας,
η καλή συνάδελφός του Ζέττα «θέλω να ερωτευθώ!» Μακρή (μια γυναίκα που ξέρει να
ζει την πολιτική και τη ζωή μέχρι το μεδούλι). Η Ζέττα, η αξιόλογη Ζέττα, την οποία αγαπούσε και εθαύμαζε ο αείμνηστος,
τόσο πριν όσο και – κυρίως – μετά την (ανεπιτυχή) αισθητική επέμβαση επί του
προσώπου της, που προκάλεσε τα γνωστά (;) παράδοξα αποτελέσματα… Είμαστε βέβαιοι ότι, ακόμη
και για μερικά πικρά λόγια που είχαν ανταλλάξει κατά το (όχι και τόσο μακρινό)
παρελθόν, στο πλαίσιο ενός άγονου αλλά συγγνωστού εσωκομματικού ανταγωνισμού,
πρώτος ο ανεξίκακος Θανάσης, εάν μπορούσε σήμερα να μιλήσει, θα έλεγε:
«περασμένα, ξεχασμένα!».
Πλήθος κόσμου παραβρέθηκε στον ιερό
ναό Αγίου Νικολάου Βόλου για το «Ύστατο Χαίρε» προς τον 63χρονο άνδρα. Εκείνο,
όμως, που προκάλεσε τη μεγαλύτερη συγκίνηση ήταν ένα απλό κομμάτι χαρτί που
άφησε μεσόκοπος αγρότης-ψηφοφόρος (και φίλος του Μνημονίου) επί του μνήματος, χαρτί που περιείχε ένα εκ
του προχείρου (μα ολότελα σπαρακτικό) στιχούργημα, βγαλμένο, θαρρείς, μέσα απ’
την ψυχή του γράψαντος, εις μνήμην του αποδημήσαντος:
Έφυγες ψες Θανάση Νάκο
κι ας ήσουν μόλις εξηντατριώ
Στ’ άδικο έσκαβες το λάκκο
υπηρετώντας μόνο το Λαό
