Sunday, April 20, 2014

Πάσχα χωρίς αρνί



Βαριά γκρίζα σύννεφα είχαν συγκεντρωθεί πάνω από την οικία του Νίκου Δήμου ανήμερα Κυριακή του Πάσχα. Περίεργο φαινόμενο, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν τη γενική ηλιοφάνεια που βασίλευε στην υπόλοιπη περιοχή. Ο φιλόσοφος ένιωθε και την ψυχή του βαριά και γκρίζα. Για μιαν ακόμη φορά είχε πει σκληρές και πρωτότυπες αλήθειες. Πληρώνοντας, όμως, και το τίμημα. Ήξερε – και το ήξερε καλά – πως αυτή είναι η μοίρα όσων τολμούν να εκστομίζουν πικρές αλήθειες που ακούγονται για πρώτη φορά. Και ο Δήμου ήταν, αναμφισβήτητα, ένας από δαύτους.

 

Κυριακή του Πάσχα και βρισκόταν στο σπίτι του μόνος ο φιλόσοφος. Παρέα με τον εαυτό του – τον καλύτερό του φίλο. Είχε μείνει, δυστυχώς, και χωρίς αρνί, αφού η πρόσκληση από τον (πρώην πλέον) αρχηγό του για κοινό εορτασμό του Πάσχα και σούβλισμα αρνιού μαζί με τους Γυφταραίους (για εκλογικούς / συμβολικούς λόγους) στον τόπο άνδρωσης της Ηγεσίας, στους γυφτομαχαλάδες της Αγια Βαρβάρας, είχε, την τελευταία στιγμή, ακυρωθεί. Για τους γνωστούς λόγους. Κι έτσι ο φιλόσοφος, μη έχοντας εντωμεταξύ προνοήσει και για προμήθεια κρέατος, σαν να μην έφτανε που ήταν μόνος, ξέμεινε κι από αρνί. Να βγει έξω να αγοράσει λίγο κρέας έτοιμο, από κανένα ψητοπωλείο, να κάνει κι αυτός Πάσχα; Μπα, ντρεπόταν. Καλύτερα δίχως κρέας, αλλά αξιοπρεπής.


Κάπως αλλιώτικα την είχε φανταστεί ετούτη την Κυριακή. Κάπως διαφορετικά την είχε σχεδιάσει. Να αποτελεί ο ίδιος το επίκεντρο της παρέας γύρω από το σουβλιζόμενο αρνί· να προβαίνει σε πολιτικές αναλύσεις· να προσφέρει αφειδώς συμβουλές προς άπαντες για το πώς πρέπει να κινηθεί το Κόμμα για να κατακτήσει την επιτυχία· να εξηγεί με ποιον τρόπο τα σημαντικά στελέχη που το απαρτίζουν θα έπρεπε να προχωρήσουν στις αναγκαίες τομές που χρειάζεται η χώρα· να αποκαλύπτει τον δικό του ρόλο ως Σουσλόφ του Κόμματος, ως καθοδηγητής του Αρχηγού. Κάπως έτσι ονειρευόταν τη συγκεκριμένη Πασχαλιάτικη Κυριακή. Τα πράγματα, όμως, ήρθαν αλλιώς. Και τώρα έκανε Πάσχα ολομόναχος.


Κι όμως! Πόσο διαφορετική έδειχνε, πριν από λίγες μόνο μέρες, η κατάσταση. Πόσο ελπιδοφόρα. Τότε που σουλατσάριζε στις τηλεοράσεις, υπερήφανος και γεμάτος καθησυχαστικές αυταπάτες ο καημένος, ως εκπρόσωπος του Αρχηγού, για να διακηρύξει τη καθοριστική τομή που ο Ηγέτης με τα πέδιλα θα φέρει στα πολιτικά μας πράγματα. Τότε που, στην επίσημη παρουσίαση του νέου κόμματος, συγκινώντας τους πάντες με τον παιδικό ενθουσιασμό του, πεταγόταν σαν ελατήριο για να καταγράψει, με τη φωτογραφική του μηχανούλα, την ιστορική στιγμή της ανόδου του Τιμονιέρη στο βήμα για τις πρώτες ανακοινώσεις. Και τώρα – τι ειρωνεία! – πεταγόταν στον κάδο απορριμάτων, συνοδεία υποτιμητικών χαρακτηρισμών του Αρχηγού και της κλάκας του.


Τι αντίθεση ανάμεσα σε όνειρο και πραγματικότητα! Και πόσο τον είχε καταβάλει ετούτη η αντίθεση. «Φιλόσοφος είναι. Γιατί δεν το φιλοσοφεί;» θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς. Και ο φιλόσοφος, όμως, άνθρωπος είναι. Όσο και να το φιλοσοφήσεις (και ο Δήμου έχει τα εφόδια να το φιλοσοφήσει – και μάλιστα πολύ), είναι πιθανό η οδυνηρή πραγματικότητα να σε εξουθενώσει. Από τη μία να δηλώνεις με υπερηφάνεια «συνδημιουργός» του νέου κόμματος, ο mastermind μιας κίνησης που έρχεται μόνο για να προσφέρει στο χειμαζόμενο έθνος, και από την άλλη να ανακηρύσσεσαι αποσυνάγωγος από τον ίδιο σου τον αρχηγό. Αυτό ήταν κάτι που ο φιλόσοφος δεν μπορούσε να καταπιεί. Ούτε καν μια μπουκιά κρέας, για να ξεχάσει, δεν μπορούσε να καταπιεί. Αφού είχε ξεμείνει κι από αρνί.


Πάσχα χωρίς κόμμα. Πάσχα χωρίς αρνί. Ο φιλόσοφος καθόταν μόνος του, στο σκοτεινό του γραφείο, παρέα με τον πιστό του υπολογιστή και τις σκέψεις του. Και στοχαζόταν. Την ευτυχία του να γνωρίζεις μόνο εσύ τις καλά κρυμμένες αλήθειες. Την ατυχία του να μένεις χωρίς αρνί. Τη δυστυχία του να είσαι Έλληνας.

/σχετικά άρθρα/
Η πασχαλινή φίμωση του Νίκου Δήμου

Thursday, April 17, 2014

Τι δήλωσε ο Χατζηνικολάου



«Το ποδήλατο δεν είναι απλό μεταφορικό μέσο. Είναι ιδεολογία!» δήλωσε ο Νίκος Χατζηνικολάου. Σημαντικά λόγια. Μεστά. Λόγια που θέτουν σε νέα, πιο ρηξικέλευθη βάση τον τρόπο που βλέπουμε την υπόθεση transportation.

/σχετικά άρθρα/
"Να γιατί κέρδισε ο Murray!": o Νίκος Χατζηικολάου ακτινογραφεί τον μεγάλο ολυμπιακό τελικό στο Wimbledon...

Ο Νίκος Χατζηνικολάου βασανίζεται

Monday, April 14, 2014

Οι εκτονώσεις ενός υποψήφιου περιφερειάρχη



Πολλές οι έγνοιες, αμέτρητες οι σκοτούρες του πολιτικού – είναι εύλογο ότι θέλει και να ξεσκάσει λιγάκι, να ξαλεγράρει· να απομακρύνει, έστω πρόσκαιρα, το άχθος της αντιπροσώπευσης, το άγχος του να φέρεις τον σταυρό της ευθύνης απέναντι στον Λαό. Το πολιτικό καθήκον είναι βαριά υπόθεση και απαιτεί, που και που, και κάποιες εκτονώσεις· αλλιώς, κινδυνεύει να σκάσει ο έρμος ο πολιτευόμενος. Ο φιλόδοξος υποψήφιος περιφερειάρχης (δεν θα αποκαλύψουμε εάν κατέχει ήδη τον σχετικό θώκο  και τον επαναδιεκδικεί ή κατέρχεται στον εκλογικό στίβο για πρώτη φορά), μαλθακός και βουτυράτος παρά το νεαρόν της ηλικίας του, είχε θελήσει μια τέτοια εκτόνωση – μιαν εκτόνωση σώματος και ψυχής. Όχι, δεν θα την έβρισκε στη δική του περιφέρεια (όσο μεγάλη κι αν είναι…), αλλά στην αθηναϊκή χοάνη – το παλιό και κλασσικό όνειρο κάθε ταλανιζόμενου από την επαρχιακή στενότητα συνανθρώπου μας να χαθεί, ανώνυμος (και άρα ελεύθερος) ανάμεσα στο μέγα πλήθος της χαοτικής πρωτεύουσας. Ας είναι καλά τα σόσιαλ μήντια (αυτή η σπουδαία δημοκρατική εφεύρεση του ανθρώπου που δίνει – και σωστά – βήμα στους πάντες), και το αντικείμενο της ανακουφιστικής εκτόνωσης δεν άργησε να εντοπιστεί. Ο τροφαντός (και αναγνωρίσιμος) πολιτευόμενος, αφήνοντας προς το θήλυ και υπονοούμενα επαγγελματικών διευκολύνσεων, έκλεισε το ραντεβού, αρχοντοεπαρχιώτικα, σε ακριβό ξενοδοχείο της Κηφισιάς. Πήρε, σε καθεστώς ερωτικής παραζάλης και με ερεθισμό που δύσκολα μπορούσε να κρυφτεί, το αεροπλάνο και κατέβηκε, χωρίς χρονοτριβή, στην πρωτεύουσα.


Οι εισαγωγικές κουβέντες με το θήραμα κενές και αερολογικές, παρόμοιας ποιότητας με τον πολιτικό του λόγο (δύσκολο να ανακαλέσεις στη μνήμη σου άνθρωπο που να μιλάει τόσο ξύλινα και φανφαρόνικα, καίτοι νέος). Κουβέντες εξαιρετικά αμήχανες, πλεύριζαν το θέμα χωρίς να μπαίνουν με παρρησία στο ψητό. Αμήχανες και οι κινήσεις κατά τη διάρκεια του καφέ και μεγάλη προσπάθεια να αναδειχθούν στοιχεία κίβδηλης ερωτικής άνεσης, λιμοκοντόρικου τύπου. Το παιδί ήταν άπειρο και αυτό έκανε μπαμ από μακριά. Τελικά, ο αμήχανος μαγουλάκιας βρήκε το θάρρος και ζήτησε, απ’ έξω-απ’ έξω, αυτό που ποθούσε η καρδιά του (αλλά και το στρουμπουλό του σώμα). Λίγο μετά, στα ενδότερα, κατάφερε κι έγινε πιο αποκαλυπτικός – τουτέστιν πιο συγκεκριμένος. Ξαπλώνοντας ελαφρώς στο αναπαυτικό κρεβάτι, χωρίς να βγάλει πουκάμισο και σακάκι (γραβάτα δεν φορούσε), κατέβασε το φαρδύ του παντελόνι αφήνοντάς το να αναπαυθεί στο ύψος των αστραγάλων (κρατώντας, όμως, φορεμένο το σώβρακο) και (επιτέλους!) διετύπωσε χωρίς πολλά λόγια αυτό που ποθούσε: «Θέλω να μου την παίζεις και συγχρόνως να με κοιτάς!»


Όχι, δε ζήτησε κομπλέ επαφή ο έντρομος (προφανώς από τις ενδεχόμενες μολυσματικές παρενέργειες του πλήρους έρωτα) μπούλης (σκέψου να κολλούσε καμιά «αφροδίσια» ασθένεια, τι θα έλεγε η μαμά…). Ήθελε απλώς μια κάποια στοιχειώδη επαφή με το άλλο σώμα (το χέρι, εν προκειμένω), να του προσφέρει την ποθούμενη εκτόνωση – να τονε ξαλαφρώσει. Η κοπέλα των σόσιαλ μήντια – και ας μας επιτραπεί, σεβαστοί αναγνώστες, να γίνουμε εδώ και κάπως ψυχαναλυτικοί / Βεργετικοί – εκλαμβάνοντας το αιδοίο της είτε σαν πληγή είτε σαν φαλλό ο οποίος, επειδή η διαδικασία ανάπτυξης κώλωσε, κατέστη μια ατροφική κλειτορίδα, υιοθέτησε στην αρχή «ανδρική» συμπεριφορά κι έτσι προς στιγμήν δίστασε να υπακούσει στα ερωτικά κελεύσματα του ερωτομανούς μπουλούκου. Ακολούθως, όμως, η ζωώδης ανδρική γοητεία του πολιτευόμενου έκαμψε τις αντιστάσεις, κι έτσι η ερωτική κορασίδα δεν άργησε να τυλίξει στη μικρή της παλάμη το (ανάλογων διαστάσεων) όργανο του χοντρού παιδιού της πολιτικής και να του αποδώσει τις δέουσες τιμές. Δεν πέρασε ούτε λεπτό καλά-καλά, όταν ο φιλόδοξος βαρελόπαις, με ένα ύφος ζωικής έξαρσης ζωγραφισμένο στο πρόσωπο, έφτασε στην έκρηξη! Το πολύτιμο υγρό τινάχτηκε, σαν πίδακας, κατά πάνω, πλημμυρίζοντας το χέρι της νεαράς, ενώ αρκετές πηχτές σταγόνες προσγειώθηκαν στην περιοχή της βουβωνικής χώρας αλλά και την προτεταμένη μπάκα του πρόωρου εκσπερματιστή της Περιφέρειας. «Μωρέ τι μαλακία ήταν αυτή! Πολύ με άρεσε!» ακούστηκε, μόλις και μετά βίας, σαν ψέλλισμα, από τα φιλήδονα χείλη του (εξουθενωμένου και ανακουφισμένου) περιφερειάρχη αμέσως μετά το ξαλάφρωμα.


Ο πολιτευόμενος είχε χρησιμοποιήσει, επιτυχώς, την πολιτική του ιδιότητα για να ανακουφιστεί, θέτοντας σε κεντρική θέση το όργανό του. Θυμηθήκαμε τον Renoir, ο οποίος συμβούλευε τους νέους καλλιτέχνες «να ζωγραφίζουν με το πουλί τους». Δεν γνωρίζουμε αν, κατ’ αναλογίαν, έχει καταγραφεί κάποια αντίστοιχη παρότρυνση και προς νέους πολιτικούς ώστε να πολιτεύονται με το πουλί τους. Ο συγκεκριμένος, πάντως, έκτοτε αυτό κάνει – και με το παραπάνω… «Δεν μας ενδιαφέρει η ιδιωτική ζωή των πολιτικών! Με τα πολιτικά πεπραγμένα να ασχολείστε!» ακούγεται, ξαφνικά, η κραυγή από το «εκσυγχρονιστικό» στόμα μιας φιλελεύθερης κουρούνας. Προβληματισμένοι απ’ αυτή την ένσταση συνεχίζουμε, επισημαίνοντας ότι στην καρδιά της κοπέλας, απ’ αυτό το σημαντικό, πολιτικών καταβολών, πουλί, γεννήθηκε έρωτας! Ένας έρωτας μάλιστα που, κατά τις εκμυστηρεύσεις της, ουδέποτε ξεπεράστηκε. Κι έτσι ο ξαλαφρωμένος περιφερειάρχης υπήρξε (και παραμένει) ο βασιλιάς στα όνειρα της ερωτόπληκτης κόρης. Αυτό διόλου δεν μας εκπλήσσει. Θα μπορούσαμε άνετα να αναφωνήσουμε, σαν τον καθηγητή Gohar (που «ευγνωμονούσε τις γυναίκες, εξαιτίας της μεγάλης ηλιθιότητας που προσέφεραν στις ανθρώπινες σχέσεις») του (σπουδαίου) Albert Cossery: «Μα όλα πρέπει να τα περιμένει κανείς από τις γυναίκες. Ακόμη κι ένας άνθρωπος-κούτσουρο μπορεί να τις ερεθίσει, αρκεί μονάχα να μπορεί να πηδήσει». Στη συγκεκριμένη, βέβαια, περίπτωση, ούτε καν αυτή η ικανότητα δεν αποδείχτηκε, αφού δεν είχαμε κομπλέ «σμπρώξιμο», αλλά μια εκτόνωση διά της απλής χειρομαλάξεως…


Το συγκεκριμένο (υγρό) περιστατικό που έτυχε να έλθει εις γνώσιν μας (και το οποίο αποφύγαμε να αναμεταδώσουμε συνοδευόμενο από τις πλήρεις αηδιαστικές του λεπτομέρειες), όσο κι αν φαίνεται περίεργο, το αναφέρουμε για να τιμήσουμε αυτόν τον τετραγωνοκέφαλο πολιτικό. Γιατί δείχνει, εκτός από μια ζωώδη θέληση για δύναμη, και μια ζωώδη θέληση για ερωτική εκτόνωση. Αποδεικνύοντας ότι ο εν λόγω παιδοβούβαλος εκτός από πολιτικός είναι και άνθρωπος, πατώντας γερά, και με τα δυο του ποδάρια, στο έδαφος των σαρκικών απολαύσεων (έστω και χειροκίνητων). Και, ως γνωστόν, μόνον όταν ο πολιτικός έρχεται σε επαφή με τους χυμούς της ζωής (και του σώματος) είναι ανθρώπινος (να είναι κανείς «ανθρώπινος» – αυτό δεν είναι το μέγα ζητούμενο;) Το συμβάν το αναφέρουμε, επίσης, για να δοξολογήσουμε (για μια ακόμη φορά) τα περίφημα «σόσιαλ μήντια». Υπογραμμίζοντας ότι, όπως έγινε – ελπίζουμε – φανερό, ευτυχώς δεν αποτελούν εργαλείο διάδοσης της μαλακίας μόνο με τη μεταφορική της έννοια, αλλά και με την κυριολεκτική…

/σχετικά άρθρα/
«Αυνάνισα τον υποψήφιο Πρόεδρο της ΝΔ!» 

Saturday, April 12, 2014

Τι είπε ο Σκαρίμπας στον Παναγιωτούνη



«Αγαπητέ μου Παναγιωτούνη, είχα μια μικρή περιπέτεια με την υγεία μου και γι’ αυτό άργησα να σου γράψω τούτες τις μέρες» ενημέρωσε τότε, δια θερμής προσωπικής επιστολής, ο Γιάννης Σκαρίμπας τον Πάνο Παναγιωτούνη. Δείχνοντας ότι ακόμη και οι καταξιωμένοι (και μάλιστα έκκεντροι) συγγραφείς δεν αμελούν ποτέ τις εξηγήσεις που καθορίζονται ως υποχρεωτικές από τους κανόνες του savoir-faire.

Tuesday, April 8, 2014

Αισθητή η απουσία του Παυσανία Ζακολίκου



Η σημερινή κρίση – εντός και εκτός συνόρων –, κρίση πολύπλευρη, κρίση σημαντική, είναι κυρίως κρίση προσώπων. Λείπουν οι άξιες εκείνες προσωπικότητες που θα αναλάβουν τα ηνία, που θα μπουν μπροστάρηδες στον επίμοχθο αγώνα ο οποίος θα οδηγήσει τις κοινωνίες και τον πλανήτη ολάκερο σε απάνεμα λιμάνια. Σε τούτο το πνεύμα, γίνεται εύκολα αντιληπτό γιατί είναι τόσο αισθητή σήμερα, ίσως περισσότερο παρά ποτέ, η απουσία του Παυσανία Ζακολίκου. Ο Θεσσαλός πολιτικός, ο πραγματικός αυτός ευπατρίδης, με την τεράστια πείρα, αλλά και την σοφία, που απεκόμισε τόσο ως αντιπρόεδρος της Βουλής όσο και – κυρίως – ως υφυπουργός των Εξωτερικών, ασφαλώς θα είχε σήμερα πολλά να προσφέρει στην πολιτική κονίστρα. Ο Παυσανίας δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να μένει αδρανής, ιδιωτεύων, τώρα που η πατρίς τον χρειάζεται.

Saturday, April 5, 2014

Στενάζει ο Νίκος Λυκομήτρος...



Ο γνωστός ηθοποιός Νίκος Λυκομήτρος, σύμφωνα με πληροφορίες, τον τελευταίο καιρό εμφανίζεται οικονομικά πολύ πιεσμένος! Αυτός φαίνεται να είναι και ο λόγος για τον οποίον ο «κακός» του ελληνικού κινηματογράφου και της τηλεόρασης έχει αραιώσει σημαντικά τις επισκέψεις του στην αγαπημένη του οδό Βαλαωρίτου, πάντοτε στην παρέα εκλεκτών και ιστορικών εκπροσώπων του «παλαιού ΠΑΣΟΚ». «Πάνε, διάολε, εκείνα τα ωραία χρόνια του 80, τότε που είχαμε όλοι καλά λεφτά στην τσέπη…» σχολιάζει τον τελευταίο καιρό, και μάλιστα με αυξανόμενη συχνότητα, ο αριστερών καταβολών Λυκομήτρος. «Ακόμα κι ένας καφές σήμερα, με αυτή την διαβολεμένη κρίση, είναι υπολογίσιμο έξοδο. Ειδικά για τον Νίκο που στενάζει οικονομικά» σχολίασε θαμώνας του Jimmys, ο οποίος συνήθιζε να τα λέει στον γνωστό πεζόδρομο με τον δημοφιλή καρατερίστα. Μόνο θλίψη προκαλούν τέτοιες ειδήσεις, ειδικά όταν αφορούν καλλιτέχνες που έχουν διαγράψει την δική τους πορεία στον χώρο της τέχνης, έχοντας κατακτήσει ξεχωριστή θέση στις καρδιές όλων των Ελλήνων.