Η εξουσία δεν σκληραίνει, όπως λένε, τον άνθρωπο σ’ όλες τις
περιπτώσεις. Αντίθετα, κάποιες φορές φαίνεται και να τον μαλακώνει. Σίγουρα,
πάντως, κάτι τέτοιο συμβαίνει με την περίπτωση του Αριστείδη Μπαλτά – όσο κι αν
τα φαινόμενα (εξ επόψεως εμφανίσεως του ανδρός) απατούν. «Θέλω να μου προσέχετε
τη Βαγγελιώ!» λέει, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, από τότε που αναμείχτηκε με
την πολιτική κι απόχτησε εξουσία, ο Αριστείδης – ο διανοούμενος, ο πολιτικός, ο άνθρωπος.
Και κάνει ό,τι περνά απ’ το χέρι του για να επιτευχθεί ένας τέτοιος στόχος. Βάνοντας
κάτω από τις (γέρικες) φτερούγες του την περί ης και πιέζοντας, πιέζοντας δυνατά, μιας κι ο λόγος
του (parole – όχι discours) αξιώνει να
εισακούεται. «Έχει εκτιμήσει τα προσόντα της ο Αριστείδης! Και δεν φείδεται
προσπαθειών για την προώθησή της!» υπογραμμίζει ο συνομιλητής μας. «Ο Μπαλτάς,
να ξέρεις, είναι πολύ αυστηρός στα θέματα επιστημονικής επάρκειας – ένας
επαρκέστατος επιστήμονας ο ίδιος. Κι η Βαγγελιώ, που να πάρει, είναι μια εξαιρετικά
κατηρτισμένη επιστημόνισσα» συμπληρώνει.
«Ποια η ειδικότητά της, μωρέ
συνάνθρωπε; Μήπως είναι καμιά φιλοσόφισσα; Ίσως καμιά κοινωνιολόγα; Μήπως άραγε καμιά στοχάστρια;»
ρωτούμε, έχοντας κατά νου τα υψηλόφρονα ενδιαφέροντα του Αριστείδη. «Όχι, τίποτε από τούτα τα μεγαλόπνοα. Πρόκειται για μια απλή, αλλά θαυμάσια μαία. Που ξέρει όσο λίγες την επιστήμη της
μαιευτικής!» έρχεται η απάντηση. Πράγμα που δείχνει έμπρακτα, ότι ο Μπαλτάς ο Αριστείδης
ό,τι διακηρύσσει το εφαρμόζει κιόλας. Αποδείχνοντας ότι είναι δημοκρατικός πέρα
για πέρα – όχι μονάχα στη θεωρία μα και στην πράξη. Αφού δεν κοιτά αφ’ υψηλού τις
επιστημονικές ιδιότητες κι ανοίγει τις αγκάλες του σε όλες τις επαγγελματικές
ενασχολήσεις, χωρίς σνομπίστικες απορρίψεις. Αρκεί, βέβαια, να πληρούται το
κριτήριο της αξιοκρατίας· το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση πληρούται δυνατά. Πέραν του ότι η υιοθέτηση αυτή δεικνύει και μιαν ακραία ανιδιοτέλεια
να υπάρχει στον Μπαλτάδικο λόγο (discours – όχι parole), καθαρά αριστερού χαρακτήρα,
αφού ο διανοούμενος / πολιτικός μπορεί και βοηθά χωρίς να αξιώνει ανταλλάγματα – κι αυτό πρέπει να του
πιστωθεί.
Μαία, λοιπόν. Άλλωστε, έχει πάθος με τη γέννα ο Αριστείδης. Η σημασία που αποδίδει
στο γεγονός της γέννας είναι παροιμιώδης. Πρώτον, γιατί κι ο ίδιος γεννήθηκε κάποτε
(στο πολύ μακρινό παρελθόν) – κι αυτό δεν το ξεχνά. Και δεύτερον, γιατί (μπαίνοντας στα χωράφια της
κοσμολογίας) ιδιαίτατη σημασία στη γέννηση, και μάλιστα στη γέννηση του κόσμου,
αποδίδει και το ίνδαλμα του Αριστείδη, ο ντεκονστρουξιονιστής Derrida· όταν, λ.χ., στο μνημειώδες σύγγραμμά του Πλάτωνος Φαρμακεία αναφέρει ότι «ο κόσμος
γεννήθηκε από ένα αυγό. Αλλά καθώς ο Άμμων Ρα είναι η προέλευση του παντός,
είναι επίσης και η προέλευση του αυγού»!
