Tuesday, October 25, 2016

Η εξαπάτηση του Ντίνου Καρύδη



Ο Ντίνος Καρύδης εξαπατήθηκε. Καμιά αμφιβολία επ’ αυτού. Αφού το παραδέχεται φόρα-παρτίδα κι ο ίδιος. Κι εξαπατήθηκε από το κόμμα της καρδιάς του· το κόμμα εκείνο που γέννησε κάποτε στην ψυχή του την ελπίδα. Πίστεψε για τα καλά στον ΣΥΡΙΖΑ ο καλός ηθοποιός. Ποντάροντας πολλά απάνω του για το ατομικό καλό· μα συνάμα και για το συλλογικό. Αφού ο Ντίνος είναι και καλλιτέχνης και αριστερός. Ομού και ταυτοχρόνως. Κι επομένως με πολλήν έγνοια, όχι μονάχα για το σαρκίο του, μα και για το κοινωνικό σύνολο – κυρίως αυτό. Με το καθαγιασμένο «συλλογικό» να κατέχει ξέχωρη θέση στη συνείδησή του. Πέρα κι έξω από σολιψισμούς μα και φιλοτομαρισμούς.


Αγωνιστής της ζωής, μια ζωή, ο Καρύδης. Αλλά κι ένας συμπαθής άνθρωπος. Συνάμα, δε, κι ένας εργάτης της υποκριτικής – και μάλιστα ένας εργάτης ευσυνείδητος. Μολονότι σταθερά προσανατολισμένος σε δεύτερους ρόλους, ένας βαρβάτος thespian, με τεράστια καλλιτεχνικά καμπανέλια – τουλάχιστον κατά τα δικά μας γούστα. Μια παρουσία θα ’λεγε κανείς βρετανική, τόσο υποκριτικά, με το χαμηλότονο, διακριτικό παίξιμό του, όσο και φυσιογνωμικά, αφού διατηρεί, αν και με τόσες δεκαετίες στην πλάτη, ξανθοκόκκινο χρώμα σε μουστάκι και μαλλί. Ένας ηθοποιός πόχει μάθει να δίνει πάντα το δικό του χαρακτηριστικό χρώμα όπου κι αν τεχνουργεί. 


Ανακαλούμε στη μνήμη μας με νοσταλγία πώς, πριν από λίγα μόλις χρόνια, παραμέναμε ξημερώματα ξάγρυπνοι, για εβδομάδες ολόκληρες, μέρα μπαίνει-μέρα βγαίνει, μπροστά στον τηλεοπτικό μας δέκτη, προκειμένου να απολαύσουμε τον αγαπημένο Ντίνο στο Μυστικό του Άρη Μπονσαλέντη που πρόβαλε σε επανάληψη το MEGA. Με τον ίδιο να μεγαλουργεί, πάντα σε δεύτερο ρόλο, δίπλα στον Ανδρέα Μπάρκουλη. Και να κλέβει την παράσταση.


Με πόσην αφοσίωση παρακολουθούσαμε τη σειρά! Προτρέποντας και τη φίλη μας, Κατερίνα, να την απολαμβάνει κάθε ξημέρωμα· καθώς και την (επίσης Κατερίνα) εξαδέλφη μας, ώστε αργότερα –ή και την επομένη– να προβαίναμε σε σχετικές συζητήσεις επί κρίσιμων twist της πλοκής. Σύμφωνοι, επρόκειτο συνολικά για ένα συναρπαστικό σήριαλ – δεν γεννάται θέμα. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι πως ξενυχτούσαμε πρωτίστως για να απολαύσουμε τον Ντίνο, ο οποίος και υπεδύετο έξοχα τον βιτσιόζο Ιορδάνη, τον άνθρωπο με τη νοσηρή και ακόρεστη σεξουαλικότητα, που ήθελε να «κανονίσει» τη μακαρίτισσα –πλην όμως τόσο θελκτική– Γιούλα Γαβαλά (Ντόρα), δεδομένης όμως της μόνιμης άρνησής της να του δοθεί, εκείνος εβολεύετο με τα θέλγητρα της υπηρέτριας (Ζωής Κανελλοπούλου), εκτονώνοντας επάνω στο νεανικό, ταλαίπωρο κορμί της ένα σωρό βίτσια και ανομολόγητους πόθους.


«Πίστεψα και τους ψήφισα. Όμως, έκαναν άλλα από αυτά που μας υποσχέθηκαν…» εξομολογείται ο συμπαθέστατος εξαπατημένος. Κι έτσι ο Ντίνος πονεί – και πονεί πολύ. Και ποιος, άραγε, μπορεί να τον κακοχαρακτηρίσει γι’ αυτό; Αφού τέτοιου μεγέθους εξαπάτηση, πολιτική, οικονομική και ιδεολογική, δεν χωνεύεται εύκολα. Αφελής ο Καρύδης; Δύσκολο να το πιστέψουμε. Αφού είναι επαγγελματίας καλλιτέχνης με πολλά χιλιόμετρα on the clock. Μάλλον ήθελε να εξαπατηθεί. Παρασυρόμενος κι αυτός, καλή τη πίστει, από τις εύηχες ΣΥΡΙΖΑίικες ρητορείες. Όπως και καμπόσοι άλλοι. Και πίστεψε, καταπώς φαίνεται, δυνατά· συνειδητά· απόλυτα. Γι’ αυτό απόλυτη υπήρξε κι η απογοήτευση. Βέβαια, δεν θα δώσει και λογαριασμό για την ψήφο του. Ούτε και θα απολογηθεί σε όψιμους κατηγόρους του – ειδικά σε κάτι μπουλούκους με χοντρά μπούτια, ή σε κάτι φιλελεύτερους τζιτζιφιόγκους, βιρτουόζους της τέχνης του retardare,  που εγκαλούν τον καλό ηθοποιό για την ψήφο του στον ΣΥΡΙΖΑ, τη στιγμή που οι ίδιοι, μέσα στην ολική τους χαύνωση, μέσα σε μια δυσπερίγραπτη εκμαλάκυνση, επιλέγουν με ενθουσιασμό Νέα Δημοκρατία. Με Κυριάκο ως πρόεδρο και τον προγναθικό κλόουν ως αντιπρόεδρο. Οι χαριτωμένοι «Κυριακούληδες» ας είναι φειδωλοί ως προς το σκώμμα εναντίον του έμπειρου ηθοποιού μας κι ας κοιτάξουν τα χάλια τους (και τα μπούτια τους).


Ο Καρύδης δεν το κρύβει: πίστεψε στο όμορφο ταξίδι· το αρμένισμα προς πιο δημοκρατικά, απάνεμα λιμάνια. Και η διάψευση ενός τέτοιου ονείρου είναι που τον πλήγωσε. Συν το ότι εκείνοι τους οποίους ετίμησε του πετσόκοψαν για τα καλά τη σύνταξη. Και τώρα ο ηθοποιός μας οικονομικά ζορίζεται – και ζορίζεται πολύ. Δεν του φτάνει, άραγε, του Ντίνου που το κόμμα που εψήφισε πολεμά τα συμφέροντα; Που κρατά κάμποσες μέρες, σε κάποιο παγωμένο κτήριο, χωρίς μπάνιο τους νταβατζήδες; Που ξιφουλκεί εναντίον της διαπλοκής δίνοντας μάχες σθεναρές για τη δημοκρατία; Φαίνεται πως όχι. Κι έτσι ο Καρύδης, μολονότι δεν είναι και κάνας bien-pensant (καλλιτέχνης γαρ!), μονολογεί: «Καλά όλα αυτά, αλλά έχουμε να πληρώσουμε και τα νοίκια! Πρέπει και να φάμε!» Κι έχει, ασφαλώς, δίκιο. Να γιομίζει το στομάχι είναι που προέχει. Η δημοκρατία ακολουθεί. Αυτό ισχύει για τους πάντες. Ακόμη και γι’ αθρώπους που έχουν μάθει να συλλογάνται προοδευτικά, όπως ο Καρύδης.


Κάποιοι ειδικευμένοι «Καρυδολόγοι» ισχυρίζονται ότι η πίκρα που δοκίμασε ο Ντίνος από την προδοσία που του επεφύλαξε η πρώτη αριστερή κυβέρνηση μόνο με μιαν άλλη του πίκρα μπορεί να συγκριθεί: τότε που «ξίνισε ο τραχανάς» και δεν έγινε, δυστυχώς, κατορθωτό η πολυαγαπημένη του κόρη Σμαράγδα να νυμφευθεί τον μεγάλο (όχι στο δέμας, αλλά στην αξία) μουσουργό μας Σταύρο Ξαρχάκο – αυτόν που επιθυμούσε όσο κανέναν άλλον για γαμπρό του ο ηθοποιός μας, χωρίς ποτέ να το κρύψει.


Δυσάρεστα όλα τούτα – χωρίς συζήτηση. Αλλά και μέσα στη ζωή – χωρίς αμφιβολία. Ας μην ξεχνούμε, όμως, ότι «το νόμισμα έχει δύο όψεις», «ουδέν κακόν αμιγές καλού» και άλλα τέτοια θυμόσοφα. Και έτσι, ο διαψευσμένος Καρύδης, αφού γεύτηκε τις απογοητεύσεις στο τομέα τον πολιτικό και τον προσωπικό, το έστρεψε για τα καλά και πάλι στην τέχνη – το μόνο αποκούμπι που ποτέ δεν τον πρόδωσε (μαζί με την εκπομπή του Λαβίθη, στην οποίαν και τηλεφωνεί συχνά-πυκνά καταθέτοντας απόψεις και προβληματισμούς). Και ρίχτηκε με τα μούτρα στην προετοιμασία για πολύ και καλό θέατρο, αφού το σανίδι δεν ξέρει να απογοητεύει. Προετοιμαζόμενος δυνατά για το επόμενο καλλιτεχνικό του σταθμό – το «Κύκνειο Άσμα» του Τσέχωφ. Χαροποιώντας κι εμάς που πιστεύουμε πολύ όχι τόσο στην πολιτική όσο στην καλλιτεχνική ευφυΐα του Καρύδη. Κι εκεί τον θέλουμε, στην τέχνη, από δω και στο εξής να αφοσιώνεται.


Ο γλυκύτατος Ντίνος στα πολιτικά λάθεψε. Δεν είναι, όμως, και προς θάνατον. Άλλωστε, σε ό,τι αφορά τα πολιτικά ζητήματα, οι καλλιτέχνες είναι εκείνοι που περισσότερο ξαστοχούν. Δεν θα αναλύσουμε το γιατί, αν και έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν είμαστε, όμως, και για χόρταση. Ας αρκεστεί, λοιπόν, το αναγνωστικό κοινό που μας τιμά με την προσοχή του (και το οποίο τιμούμε κι εμείς με τη σειρά μας απεριόριστα) σε μια, κατά το μάλλον ή ήττον, αποφθεγματική προσέγγιση. Ο Καρύδης, πάντως, το έχει πάρει πια το μάθημά του – αυτό είναι βέβαιο. Κι έτσι βρίσκεται πλέον σε φάση απολογισμού και ενδοσκόπησης. Και γλείφει τις πληγές του. Όπως, άλλωστε, τόσοι και τόσοι διαψευσμένοι. Δείχνοντας για ένα πράγμα αποφασισμένος: ξανά να μην εξαπατηθεί. Πώς, όμως, να αποφύγει κανείς την εξαπάτηση; Πώς, δηλαδή, να αποφύγει τον ίδιο του τον εαυτό;

Sunday, October 16, 2016

Ο ορθολογισμένος



Ναι, θα πήγαινε στο ποδοσφαιρικό αγώνα της εθνικής μας ομάδας εναντίον της Κύπρου ο Κουρτέσης. Το είχε αποφασίσει. Όσο κι αν στο γήπεδο είχε χρόνια να πάει – κυρίως ένεκα του φόβου της βίας, από τους διαβόητους χούλιγκαν, μη και τονε πάρουνε τα σκάγια. Ετούτη τη φορά, όμως, ο συνετός νέος θα έκαμε μιαν εξαίρεση. Γιατί θα αγωνίζονταν δυο ξέχωρες μεν εθνικές ομάδες, που αποτελούσαν, όμως, τα δύο ποδοσφαιρικά σκέλια του ενός και αδιαίρετου Ελληνισμού. Κι έτσι, τουλάχιστον από άποψη βίας, τα πράματα λογικά θα πήγαιναν πρίμα.


Ίσως και να έβρεχε, όμως, όπως προέβλεπε η ΕΜΥ, κι αυτό, για έναν άνθρωπο τετράγωνης λογικής σαν τον Κουρτέση, θα μπορούσε να θεωρηθεί πρόσκομμα. Για να αποφύγει τυχόν περιπέτειες, λοιπόν, έπρεπε να λάβει προφυλάξεις. Να οργανώσει από τα πριν τις κινήσεις του. Διά παν ενδεχόμενο. Τουτέστιν να προγραμματίσει. «Ο προγραμματισμός», υποστήριζε ο Ανδρέας Παπανδρέου στην ανάλυσή του για βιομηχανική κοινωνία και καπιταλισμό, όπως τη διαβάζουμε στην Ελευθερία του Ανθρώπου, «δεν είναι τίποτε περισσότερο από ορθολογική συμπεριφορά».


Προγραμματισμένα / ορθολογισμένα, λοιπόν, θα ενεργούσε κι ο Κουρτέσης. Όχι γιατί ακολουθούσε τα Παπανδρεϊκά συμπεράσματα, αφού ούτε τα ήξερε αλλά ούτε και ήθελε να τα μάθει, δεδομένου ότι, έτσι κι αλλιώς, ανήκε στην άλλη πλευρά [την «από ’δω πλευρά» (© Δημήτρης Ρίζος)]. Ούτε τόσο γιατί η μητέρα του τον δασκάλευε σχετικά («όποιος φυλάει τα ρούχα του έχει τα μισά»· «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν»· «κάλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε») με λόγια μεστά, κατ’ ευθείαν βγαλμένα μέσα απ’ τον πλούτο της λαϊκής μας σοφίας. Ούτε, ακόμη, λόγω της επιρροής που ασκούσε πάνω του, με τις πολύτιμες συμβουλές του, ο θείος του ο Χρυσόστομος, φυσικός το επάγγελμα και γι’ αυτό τετράγωνος στη σκέψη, επομένως άνθρωπος με πολύν ορθολογισμό μέσα του, μα συνάμα και κάτοχος γερής κλασσικής Ελληνικής παιδείας («Κάλλιον το προλαμβάνειν του θεραπεύειν παιδί μου»). Θα ενεργούσε προγραμματισμένα / ορθολογισμένα κυρίως γιατί προς τα κει τον έζμπρωχνε η συγκρότησή του. Μπίζνες είχε σπουδάσει, διάολε! Δεν γινόταν να μην είναι ορθολογισμένος – ένας νοικοκύρης της σκέψης. Γι’ αυτό, άλλωστε, και «στο γραφείο» πολλοί τον εζήλευαν: «Ρε τον πούστη τον Κουρτέση, πόσο ορθολογισμένος είναι!» έλεγαν με θαυμασμό που δύσκολα μπορούσε να κρυφτεί.

 

Κι όταν, λίγο μετά που αφίχθη στο γήπεδο, ξέσπασε βροχή –τι βροχή, πραγματική καταιγίδα!–, ο προγραμματισμένος / ορθολογισμένος Κουρτέσης έβγαλε από την τσέπη του μια μεγάλη πλαστική σακούλα (τη σακούλα εκείνη που, έχοντας προνοήσει, της είχε καταφέρει με το ψαλίδι, από το σπίτι ήδη, μια ευμεγέθη τρύπα στη βάση της ώστε να περνάει με άνεση το κεφάλι) και τηνε φόρεσε πάνω από τα ρούχα του χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Σαν να μην έφτανε αυτό, έβγαλε από την άλλη τσέπη και μια μικρότερη σακούλα, που ’χε επίσης προνοήσει να φέρει μαζί του, και τηνε φόρεσε στο κεφάλι. Όντας, έτσι, προφυλαγμένος από την απειλή της βροχής, πλήρως θωρακισμένος, πανέτοιμος να παρακολουθήσει το παιγνίδι. Δεν είχε νόημα να το κρύψει – ένιωθε, για μιαν ακόμη φορά, υπερήφανος και δικαιωμένος για τη σύνεση που είχε επιδείξει. Για τον προγραμματισμό, δηλαδή τον ορθολογισμό, που είχε υιοθετήσει. Οι αλλόφρονες, λόγω εντάσεως της βροχοπτώσεως, θεατές που βρίσκονταν πλάι στον προνοητικό άνδρα, οι περισσότεροι γυμνοί από προστασία ή βαστώντας στα χέρια τους μιαν απλή ομπρέλα αδύναμη να τους προφυλάξει από μια τέτοια καταιγίδα, έμοιαζαν να έχουν χάσει τη μπάλα. Κοιτάζοντας έκπληκτοι τον φασκιωμένο με τις σακούλες, καλά προστατευμένο Κουρτέση. Ας πρόσεχαν. Ας είχαν προγραμματίσει. Ας ήσαντε κι αυτοί ορθολογισμένοι.

Sunday, October 9, 2016

Η παρολίγον αποκατάσταση του Στέφανου Τζουμάκα



Η φημολογούμενη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ προς δοκιμασμένες δυνάμεις του σοσιαλισμού (τώρα που οι πάντες διευρύνονται – οι Κούληδες με περιτρίμματα του Λεβέντη, οι μπαμπουίνοι με «λιοντάρια» κ.ο.κ.) έφερε τον λησμονημένο Στέφανο Τζουμάκα, δικαιωματικά, και πάλι στην επικαιρότητα. Εδώ που τα λέμε, σπανίζουν πια οι πολιτικοί της στόφας του Στέφανου, που δεν διστάζουν να καταθέσουν με παρρησία τις απόψεις τους χωρίς να μασάνε τα λόγια τους. Κι αυτό το λέμε με το χέρι στην καρδιά, αφού τον παρακολουθούμε στενά, χρόνια τώρα, και στα πάνω του και στα κάτω του. «Ζούμε μέσα σε κρίση!» δήλωσε ο παροπλισμένος πολιτικός σε μια από τις σπάνιες πλέον δημόσιες παρεμβάσεις του. Αυτό, βέβαια, το ξέραμε ήδη. Και μάλιστα για τα καλά. Εκείνο που θα θέλαμε να γνωρίζουμε από τη μεριά του Στέφανου είναι το εάν διαφαίνεται τυχόν λύση στον ορίζοντα ή είμαστε ως λαός καταδικασμένοι, ξεπερασμένοι οριστικά από τις εξελίξεις της Ιστορίας. «Ασφαλώς και υπάρχει λύση» καθησυχάζει ο Τζουμάκας. «Η λύση είναι να βάλουμε μπρος πολιτικές. Πολιτικές προοδευτικές!» διευκρινίζει. Θυμίζοντάς μας τον παλιό καλό Στέφανο που είχαμε ξεχάσει. Εκείνο, όμως, που εμείς ποτέ δεν ξεχάσαμε είναι η πέρα για πέρα απολαυστική διήγηση του Γιώργη του Κατσιφάρα, του αχαιού μπον βιβάν, λίγο προτού αποδημήσει εις Κύριον, όταν τον πιέζαμε να μας πει καμιά πικάντικη ιστορία για τον αγαπημένο μας πολιτικό. 


«Έλα εδώ βρε Στέφανε, του λέω. Εργένης είσαι. Γιατί δεν κοιτάς να βρεις μια κοπέλα, να αποκατασταθείς; Μεγαλώνεις, χρειάζεσαι στο πλευρό σου μια γυναίκα. Να σου δώσουμε βρε τη Βάσω που ’ναι κι αυτή ανύπαντρη;» ρώτησε στοργικά, θα ’λεγε κανείς πατρικά, ο παλαίμαχος πολιτικός τον εξ Άρτης ορμώμενο σοσιαλιστή συνάδελφό του προξενεύοντάς του τη δυναμική Αιγιώτισσα Βάσω Παπανδρέου. «Ποια, μωρέ, τη Βάσω θα πάρω, που μετά τον Αντρέα έχει τραβηχτεί με πάνω από δέκα άντρες;!» απάντησε απαξιωτικά ο Τζουμάκας, σύμφωνα τουλάχιστον με τη γλαφυρή Κατσιφάρεια διήγηση. Αποφασίζοντας, πάντα νέος σε σώμα και ψυχή και χωρίς ούτε μια άσπρη τρίχα στο κεφάλι του έως και σήμερα, να αψηφήσει τους πειρασμούς του «ωραίου φύλου» και να επιμείνει με σθένος στην υιοθέτηση μιας εναλλακτικού τύπου, εργένικης ζωής, αφιερωμένης αποκλειστικά στις μάχες για τον σοσιαλισμό και τη δημοκρατία.

Thursday, October 6, 2016

Το ρεκόρ Γκίνες για τη μεγαλύτερη τοματοσαλάτα στον πλανήτη και πάλι σε χέρια Ελληνικά!


 

Να και μια αισιόδοξη είδηση, μέσα στο κλίμα γενικής δυσθυμίας και εθνικής μειονεξίας. Η Ελλάς μπαίνει ξανά στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες παράγοντας τη μεγαλύτερη τοματοσαλάτα του πλανήτη! Μια πρωτιά που μπορεί και αναπτερώνει το καταρρακωμένο ηθικό των Ελλήνων, αποδεικνύοντας ίσως ότι δεν είμαστε οριστικά καταδικασμένοι να αποτελούμε τον τελευταίο τροχό της αμάξης.


Η υπερμεγέθης τοματοσαλάτα τόνωσε την εθνική υπερηφάνεια, όπως αποδεικνύει και το εύρος της προβολής της οποίας έτυχε το θέμα από τον εγχώριο Τύπο. Δεν είναι, όμως, μονάχα το τεράστιο μέγεθός της και το συνακόλουθο ρεκόρ που προκάλεσαν κύματα ενθουσιασμού. Αλλά και το γεγονός ότι η τεράστια τοματοσαλάτα δημιουργήθηκε και εκτέθηκε σε μητροπολιτικό κέντρο, και πιο συγκεκριμένη στην παγωμένη Μόσχα, στην περίφημη Κόκκινη Πλατεία, προβάλλοντας την Ελλάδα στα πέρατα του κόσμου! «Επρόκειτο για μια τεράστια σαλάτα – έναν πραγματικό γίγαντα! Τόσο μεγάλη τοματοσαλάτα δεν έχει ξαναδεί μάτι ανθρώπου!..» σχολιάζει αυτόπτης μάρτυρας. Και πράγματι, επτά τόνοι τομάτας απαιτήθηκαν προκειμένου να κατασκευαστεί η νικήτρια σαλάτα!


Αξιοσημείωτο, μάλιστα, είναι ότι δεν επρόκειτο για μια λιτή, σκέτη τοματοσαλάτα, αλλά για μια πλήρη, «χωριάτικη» – με κρεμμύδι, αγγουράκι και τυρί φέτα, καθώς και παρθένο Ελληνικό ελαιόλαδο! Κάποιοι, πάντως, απ’ όσους πλημμύρισαν την Κόκκινη Πλατεία για να απολαύσουν Ελληνική τοματοσαλάτα εξέφρασαν, εκτός από τον ενθουσιασμό τους, και την επιθυμία να τους να περιείχε η σαλάτα λιγάκι περισσότερη φέτα. Ξέρουμε, όμως, ότι πάντα υπάρχουν γρινιάρηδες, καθώς και ότι εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο. Εδώ, λοιπόν, είμαστε, ώστε να κάνουμε τις απαραίτητες διορθώσεις προκειμένου στο μέλλον, ως Ελλάδα, να μην αφήσουμε κανέναν παραπονεμένο.


Ο δήμαρχος του Κρουσώνα Ηρακλείου, Κώστας Μουμουλάκης, απ’ όπου και έλκει την καταγωγή του ο παρασκευαστής της πρωταθλήτριας τοματοσαλάτας, Πέτρος Λαμπρινίδης, συνεχάρη τον νικητή εκφράζοντας παράλληλα την ευαρέσκειά  του. «Κερδίσαμε επάξια μια θέση στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες. Η νίκη αυτή προβάλλει διεθνώς την πατρίδα μας και μας κάνει εύλογα υπερήφανους. Εύχομαι πάντα τέτοιες δημιουργικές και πρωτότυπες εμπνεύσεις» δήλωσε.


Αλλά είμαστε Έλληνες. Με οπωσδήποτε τεράστιες ικανότητες για πρωταθλητισμό, συνάμα όμως με τον φθόνο και την αντιζηλία στο αίμα μας. Δεν ήταν να πάρει κάποιος συμπατριώτης μας την πρωτιά, και ακούστηκαν ήδη οι πρώτες αμφισβητήσεις. Και πρώτα-πρώτα απ’ την ιστορική Μουργκάνα. «Μόλις φέτος, στη γιορτή “Μάνα Μουργκάνα” εμείς εφκιάσαμε, θαρρώ, τη μεγαλύτερη ντοματοσαλάτα!» ενίσταται ο θεσπρωτός Θανάσης Κάτσιος. Ενώ την πρωτιά διεκδικεί και η Θεσσαλία. «Εμείς, στη γιορτή κρασιού του Μεσενικόλα Καρδίτσης, το 2011, είχαμε κάνει πιο μεγάλη ντοματοσαλάτα. Τι, επειδή δεν την δηλώσαμε;» δηλώνει εκνευρισμένος ο καρδιτσιώτης Βάιος Ζούκας. Η πρωτιά, όπως φαίνεται, έχει πολλούς πατεράδες…


Δεν είναι, όμως, η πρώτη φορά που η χώρα μας εισέρχεται στο βιβλίο Γκίνες. Έχει κατακτήσει πρωτιές κι άλλες φορές, παράγοντας, μεταξύ άλλων, το μεγαλύτερο κοντοσούβλι του πλανήτη (Καλύβια Πεζούλας) ή καταφέρνοντας τη μεγαλύτερης διάρκειας χορευτική φιγούρα (Αντώνης Κοσμαδάκης). Επιπλέον, η Ελλάς ευτύχησε και στο κοντινό παρελθόν να είναι κάτοχος του συγκεκριμένου ρεκόρ παρασκευής της μεγαλύτερης τοματοσαλάτας, το 2010 (τοματοσαλάτα Ιεράπετρας), για να το χάσει, δυστυχώς, λίγο αργότερα από τους Ρουμάνους. Ωστόσο, πολύ σύντομα, όπως φάνηκε, μπορέσαμε και πήραμε το αίμα μας πίσω κερδίζοντας με το σπαθί μας και πάλι την πρωτιά.


Η Ελλάς διαθέτει αστείρευτες δυνατότητες και έμψυχο υλικό που αξίζει. Καθώς και το τσαγανό να διεκδικεί διακρίσεις. Μονάχα που, όπως ξέρουμε κι από την Ιστορία, χρειάζεται να αφεθεί το δαιμόνιο του Έλληνα ελεύθερο, ανεμπόδιστο από περιορισμούς και πιέσεις, και τότε, ναι, ο λαός μας μπορεί να μεγαλουργήσει. Η αριστεία είναι μέσα στο Ελληνικό DNA, κι ας έχουμε πάρει τελευταία την κάτω βόλτα. Δεν είναι, όμως, μακριά η ώρα που τα όνειρα θα πάρουν εκδίκηση και η πατρίδα μας θα κατακτήσει και πάλι τη θέση που της αρμόζει. Είμαστε γεννημένοι για τα μεγάλα και δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτε λιγότερο απ’ την πρωτιά. Όπως έδειξε και το νέο ρεκόρ Γκίνες, όταν ο Έλληνας αποφασίσει να βάλει στόχους και μεθοδικά ενεργήσει, κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει.

Monday, October 3, 2016

Ποιος φοβάται το καρπενησιώτικο Κέντρο Δημοκρατίας «Παύλος Μπακογιάννης»;



Ας το δηλώσουμε χωρίς περιστροφές: δεν είναι άσκημη ιδέα – καθόλου άσκημη μάλιστα! Και επειδή, εδώ και χρόνια, τίποτε το ενθαρρυντικό δεν συμβαίνει στη χώρα της φασουλάδας, εμείς, εκ των πραγμάτων απαισιόδοξοι, αρχικά δυσκολευτήκαμε να το πιστέψουμε· με μιαν αίσθηση ευχάριστης έκπληξης, που σταδιακά εξελίχθηκε σε ενθουσιασμό, να καταλαμβάνει τη θέση της δυσπιστίας. Κέντρο Δημοκρατίας «Παύλος Μπακογιάννης» στο Καρπενήσι! Όμορφη κίνηση. Θαυμάσια έμπνευση. Αποδεικνύοντας ότι σ’ αυτόν τον τόπο δεν λείπουν οι καλές ιδέες. Καθώς και τα πρόσωπα που μπορούν να τις εμπνευστούν και να τις βάλουν μπρος δυναμικά. Αρκεί να αφεθούν ελεύθερα να δράσουν, και τότε όλα είναι μπορετά. Ετούτος, μάλιστα, ο πατέρας της ιδέας και γιος του τιμηθησομένου, ο Μπακογιάννης ο νεώτερος, τετιμημένος κι ο ίδιος με την ψήφο του λαού (προσώρας σε επαρχιακό επίπεδο), πολιτευόμενος με ανατρεπτικόν αέρα, φιλοπρόοδος νεολαίος και αυτοδιοικητικός παράγων, δείχνει να είναι ευφάνταστος. Με πολλές και καλές ιδέες στο σακούλι του.

 
Προβλέπεται να σπάσει ταμεία το νέο δημοκρατικό project. Πολλοί αναμένεται να επισκεφθούν τα καρπενησιώτικα χώματα για να ’ρθουνε σ’ επαφή μ’ αυτό που λέγεται δημοκρατία α λα γκρέκα, με επίκεντρο τον Παύλο Μπακογιάννη – αυτός είναι, άλλωστε, ο σχεδιασμός. «Και τι ακριβώς θα κάνει αυτό το Κέντρο;» ρωτούν πολλοί (που ίσως επιθυμούν να καπαρώσουν θέση επισκέπτη ήδη από τώρα). Πολύπλευρες θα είναι οι δράσεις του, σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες. Πρώτα-πρώτα, θα εκτίθενται διάφορα memorabilia του τιμώμενου: χειρόγραφα, οι στυλογράφοι του, τα κλειδιά του, η πίπα του κ.α. Εν συνεχεία, οι επισκέπτες –Έλληνες και πιθανώς ξένοι– θα μπορούν να περιηγούνται εντός του Κέντρου και να ενημερώνονται απάνω σε ορισμένα δημοκρατικά θέματα. Οσάκις, δε, περιήγηση και  ενημέρωση κρίνεται ότι δεν αρκούν, οι παριστάμενοι θα βγαίνουν στο προαύλιο (εφόσον βέβαια το επιτρέπει κι ο καιρός) και, με αφορμή τον Παύλο Μπακογιάννη και τη δράση του, θα συζητούν για δημοκρατία. Το Κέντρο, όμως, θα πατάει σε δύο βάρκες. Έτσι, εκτός από δημοκρατία θα έχουμε και εθνική συμφιλίωση. Και πάνω σ’ αυτό το μενού θα γίνεται πολύς και χρήσιμος διάλογος – διάλογος εξαντλητικός. Μιλούμε σίγουρα για πλούσιο ρεπερτόριο, που δεν πρόκειται ν’ αφήσει κανέναν παραπονεμένο.


Η ιδέα είναι σίγουρα καλή. Ωστόσο, δεν λείπουν κι οι ενστάσεις. Από κείνους που αμφισβητούν πρώτα απ’ όλα το ειδικό βάρος του αειμνήστου· το μέγεθος του πολιτικού του αναστήματος. «Εντάξει, δολοφονήθηκε βάναυσα από τους διαταραγμένους πιστολάδες της 17Ν. Ήταν, όμως, τόσο σημαντική προσωπικότητα ο Μπακογιάννης ώστε να δικαιολογείται η ίδρυση κέντρου προς τιμήν του, επιδοτούμενου μάλιστα με δημόσιο χρήμα;» αναρωτιούνται κάποιοι. «Δεν θα μπορούσαν, στο κάτω-κάτω, εάν το ήθελαν, να το δημιουργήσουν οι οικείοι του ιδίοις εξόδοις για να τιμήσουν λεβέντικα τον συγγενή τους;» προσθέτουν. Οι απαντήσεις εδώ είναι εύκολες. Ο Παύλος Μπακογιάννης δεν υπήρξε ένας απλός πολιτευόμενος. Είτε ως γκασταρμπάιτερ την περίοδο της εξορίας στην παγωμένη Γερμανία, είτε στα χρόνια της δημοσιογραφικής του ακμής ως δεξί χέρι του Κοσκωτά, είτε κάνοντας τα πρώτα του βήματα στην ενεργό πολιτική ως sidekick του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έδωσε μάχες για τη δημοκρατία – μάχες σκληρές. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να του πιστωθεί. Σύμφωνοι, με μια συμβατικού τύπου αποτίμηση ίσως και να μην άφησε ισχυρό πολιτικό αποτύπωμα – δεν θα το αρνηθούμε. Ωστόσο, κανείς δεν γνωρίζει τι θα ακολουθούσε, εάν δεν έφευγε από τη ζωή τόσο βίαια και πρόωρα. Οι βάσεις, άλλωστε, για μια λαμπρή πολιτική πορεία φαίνεται να είχαν τεθεί. Για ένα νέο μοντέλο πολιτικής. Πιο δημοκρατικό. Δείχνοντας ότι ο καρπενησιώτης πολιτικός μπορούσε να προσφέρει πολλά, ακόμη και μακριά από την patria potestas του πατέρα-αφέντη της κρητικής δυναστείας και μέντορά του.


Κι έπειτα, αν ο Παύλος Μπακογιάννης ήταν ακόμα μαζί μας, θα ήταν άραγε ίδια τα πράματα στην χώρα; Ή, με το πολιτικό του αισθητήριο, θα βοηθούσε τούτη δω την πατρίδα να πάρει μιαν άλλη ρότα; Μήπως, επί παραδείγματι, θα οδηγούσε τη ΝΔ σε πιο συνετές κατευθύνσεις, ώστε να μη μας φορτώσει με την ανερμάτιστη πολιτική της τα μογγολάκια του ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως θα είχε αποτρέψει την ανεκδιήγητη κυβέρνηση Καραμανλή; Μήπως, σε ένα ευρύτερο επίπεδο, με τη δικτύωση που διέθετε στον εξωτερικό και το ιδιαίτερο κύρος του, θα μπορούσε να συμβάλει στην οικοδόμηση μιας πιο δημοκρατικής Ευρώπης, ολιγώτερον ανθελληνικής; Ακόμη-ακόμη, μήπως βοηθούσε τον Κυριάκο να αποκτήσει την πολιτικότητα που του λείπει, μετατρέποντάς τον σ’ έναν στιβαρό ηγέτη από έναν πολιτικό ελαφρών βαρών που είναι σήμερα; Αναπάντητα θε να παραμείνουν τα παραπάνω ερωτήματα. Περνώντας οριστικά στα μεγάλα «Αν» της Ιστορίας… Όπως και να ’χει, ακόμη και μικρού πολιτικού εκτοπίσματος να ήταν ο άτυχος πολιτικός, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι με τη δολοφονία του προσέφερε στον λαό μας έναν δημοκρατικό συμβολισμό· με έντονο φρονηματιστικό / παραδειγματικό χαρακτήρα. Μ’ αυτό το σκεπτικό, ένα Κέντρο Δημοκρατίας προς τιμήν του Παύλου Μπακογιάννη μοιάζει όχι μόνο λογικό αλλά και χρειαζούμενο. Άλλωστε, ας μην ξεχνούμε ότι εκείνος ήταν που διατύπωσε την εμβληματική φράση «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα»· που έκτοτε αποτελεί μπούσουλα για κάθε δημοσιολόγο που σέβεται τον εαυτό του, ακόμη και ίσαμε σήμερα. Σε ό,τι, δε, αφορά την οικονομική διάσταση του θέματος και τα σχετικά κουτσομπολιά, με τα ΕΣΠΑ και τα ρέστα, εκεί η απάντηση είναι ακόμη πιο εύκολη. Το Κέντρο Δημοκρατίας θα στεγαστεί στο πρεσβυτέριο του συχωρεμένου του παπα-Κώστα του Μπακογιάννη, πατέρα του τιμωμένου. Που έχει παραχωρηθεί επί τούτου στο Δημόσιο. Κατά τα άλλα, η κάποια επιδότηση (όχι, πάντως, πάνω από εξακόσια και κάτι χιλιάδες ευρώ) είναι σχεδόν συμβολική. Ίσα που φτάνει για τα στοιχειώδη: λίγο σουλούπωμα, ένα βάψιμο, κάποιο μερεμέτι, άντε και κάνα τουρνικέ στην είσοδο, για λόγους ασφαλείας, μιας και η προσέλευση αναμένεται αθρόα, μέσα και κάποια αναγκαία λειτουργικά έξοδα. Κι αυτό είναι όλο.


Αν, όμως, έτσι έχουν τα πράγματα, προς τι οι διαμαρτυρίες; Ποιοι φοβούνται το Κέντρο Δημοκρατίας «Παύλος Μπακογιάννης»; Ποιοι προσπαθούν να πριονίσουν το κύρος του προτού καλά-καλά συγκροτηθεί και ξεκινήσει τη δράση του; Μήπως κάποιοι θέλουν να ανακόψουν την πορεία του άπειρου (ίσως ακόμη και επιπόλαιου), πλην όμως ελπιδοφόρου, Κωστάκη Μπακογιάννη στην πολιτική; Πιθανώς. Μήπως ορισμένοι στοχεύουν, λόγω συγγενείας, ακόμη και τον Κυριάκο, τώρα που ’χει πάρει δημοσκοπικό κεφάλι δημιουργώντας προσδοκίες για κάτι το ωραίο; Ενδεχομένως. Εμείς, μάλιστα, θα το πάμε κι ακόμη παραπέρα. Υποπτευόμαστε πως κάποιοι, αρνούμενοι τη χρησιμότητα ενός τέτοιου κέντρου, στοχεύουν εμμέσως στην υπονόμευση της ίδιας της δημοκρατίας! Όπως και να ’χει, το σχέδιό τους φαίνεται πως δεν θα περάσει. Και το Κέντρο Δημοκρατίας «Παύλος Μπακογιάννης» θα λειτουργήσει. Ο λαός γρηγορεί. Οι θεσμοί λειτουργούν. Και είμαστε σίγουροι πως δεν θα επιτρέψουν να ματαιωθεί το όνειρο μιας τέτοιας δημιουργίας.


Ο Μπακογιάννης junior το συνέλαβε καλά. Και προχώρησε σωστά στην ίδρυση ενός Κέντρου Δημοκρατίας, στην περιφέρειά του, προς τιμήν του Μπακογιάννη senior. Κει πάνω στα Βελωτά, έναν τόπο λησμονημένο από θεούς κι ανθρώπους. Δείχνοντας ότι αποκτά πολιτικό κριτήριο. Γεννώντας προσδοκίες για κάτι το πραγματικά μεγάλο, και μάλιστα στο κοντοπρόθεσμο μέλλον. Άραγε, θα τα καταφέρει; Εμείς το πιστεύουμε – κι ας είναι νωρίς ακόμα. Παίρνουμε, όμως, αυτό το ρίσκο. Χωρίς να διστάσουμε. Γιατί τα πρώτα δείγματα γραφής είναι θετικά. Κι ας έκαμε ορισμένα λάθη αφήνοντας τον εαυτό του να παρασυρθεί στις ατραπούς του λάιφσταϊλ και της παραπολιτικής. Το φάλτσο ας αποδοθεί στο νεαρόν της ηλικίας του κι ας του συγχωρεθεί. Παιδί άγουρο ακόμη, άψητο, έχει δικαίωμα στο λάθος. Μοιάζει, πάντως, να είναι φτιαγμένος από τη στόφα αυτών των νέων ready-made πολιτικών, που έχουν ήδη δώσει δυναμικά το «παρών», εντός κι εκτός του αντιπροσωπευτικού μας μοντετσιτόριου, και που, όπως δείχνουν τα πράγματα, ήρθαν για να μείνουν. Δίνοντας μάχες για τη δημοκρατία· και φέρνοντας ούριο άνεμο στα πανιά της χώρας, υποσχόμενοι συναρπαστικές πλεύσεις.

 

Το σχέδιο, λοιπόν, που οραματίστηκε ο περιφερειάρχης Μπακογιάννης ο νεώτερος φαίνεται να προχωρεί. Και μάλιστα κατά προτεραιότητα. Γιατί μια τέτοια ιδέα δεν μπορεί να περιμένει. Εμείς, βέβαια, θα πηγαίναμε κι ακόμη παρακάτω. Μας λένε ότι η λύση στο πρόβλημα της κρίσης που μας ταλανίζει είναι η ανάπτυξη. Και ο τουρισμός, η βαριά βιομηχανία της χειμαζόμενης χώρας. Κατεξοχήν προϊόν προς πώληση είναι κι η δημοκρατία, αφού εδώ γεννήθηκε κτλ. Κι αποτελεί σίγουρα συγκριτικό μας πλεονέκτημα. Ας μην αφήσουμε, λοιπόν, ετούτη τη θαυμάσια ιδέα του Κέντρου Δημοκρατίας να περιοριστεί στα καρπενησιώτικα χώματα. Να τηνε πάρουμε και να τηνε περάσουμε απ’ άκρου εις άκρον της Ελλάδας. Να πλημμυρίσει η χώρα από δημοκρατικούς επισκέπτες! Ναι, ίσως θα ήταν πράγματι φρόνιμο να επεκταθεί ετούτο το project. Όσο περισσότερο το μπορούμε. Για χάρη της ανάπτυξης. Κέντρα Δημοκρατίας παντού! – ας είναι αυτό το σύνθημα της εθνικής αναγέννησης. Να βάλουμε πολιτική και τουρισμό σε ενιαίο, οικονομικό πακέτο. Ας αποτελέσουν τα Κέντρα Δημοκρατίας τον εμβρυουλκό που θα φέρει στο φως την ελπίδα. Μήπως και καταφέρουμε κάποτε, εμείς οι μικροί και αδικημένοι Έλληνες που όμως γεννήσαμε τη δημοκρατία, να ιδούμε Θεού πρόσωπο.