Η φημολογούμενη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ προς δοκιμασμένες
δυνάμεις του σοσιαλισμού (τώρα που οι πάντες διευρύνονται – οι Κούληδες με περιτρίμματα του Λεβέντη, οι μπαμπουίνοι με «λιοντάρια» κ.ο.κ.) έφερε τον λησμονημένο Στέφανο Τζουμάκα, δικαιωματικά, και πάλι στην
επικαιρότητα. Εδώ που τα λέμε, σπανίζουν πια οι πολιτικοί της στόφας του Στέφανου,
που δεν διστάζουν να καταθέσουν με παρρησία τις απόψεις τους χωρίς να μασάνε τα
λόγια τους. Κι αυτό το λέμε με το χέρι στην καρδιά, αφού τον παρακολουθούμε στενά, χρόνια τώρα, και στα πάνω του και στα κάτω του. «Ζούμε μέσα σε κρίση!»
δήλωσε ο παροπλισμένος πολιτικός σε μια από τις σπάνιες πλέον δημόσιες παρεμβάσεις
του. Αυτό, βέβαια, το ξέραμε ήδη. Και μάλιστα για τα καλά. Εκείνο που θα θέλαμε
να γνωρίζουμε από τη μεριά του Στέφανου είναι το εάν διαφαίνεται τυχόν λύση στον
ορίζοντα ή είμαστε ως λαός καταδικασμένοι, ξεπερασμένοι οριστικά από τις εξελίξεις της Ιστορίας.
«Ασφαλώς και υπάρχει λύση» καθησυχάζει ο Τζουμάκας. «Η λύση είναι να βάλουμε
μπρος πολιτικές. Πολιτικές προοδευτικές!» διευκρινίζει. Θυμίζοντάς μας τον
παλιό καλό Στέφανο που είχαμε ξεχάσει. Εκείνο, όμως, που εμείς ποτέ δεν ξεχάσαμε
είναι η πέρα για πέρα απολαυστική διήγηση του Γιώργη του Κατσιφάρα, του αχαιού μπον βιβάν, λίγο προτού αποδημήσει εις Κύριον, όταν τον πιέζαμε να μας πει καμιά πικάντικη ιστορία για τον αγαπημένο μας πολιτικό.
«Έλα εδώ βρε Στέφανε, του λέω. Εργένης είσαι.
Γιατί δεν κοιτάς να βρεις μια κοπέλα, να αποκατασταθείς; Μεγαλώνεις, χρειάζεσαι
στο πλευρό σου μια γυναίκα. Να σου δώσουμε βρε τη Βάσω που ’ναι κι αυτή
ανύπαντρη;» ρώτησε στοργικά, θα ’λεγε κανείς πατρικά, ο παλαίμαχος πολιτικός τον
εξ Άρτης ορμώμενο σοσιαλιστή συνάδελφό του προξενεύοντάς του τη δυναμική Αιγιώτισσα Βάσω Παπανδρέου. «Ποια, μωρέ, τη Βάσω θα πάρω, που μετά τον Αντρέα
έχει τραβηχτεί με πάνω από δέκα άντρες;!» απάντησε απαξιωτικά ο Τζουμάκας, σύμφωνα τουλάχιστον με τη γλαφυρή Κατσιφάρεια
διήγηση. Αποφασίζοντας, πάντα νέος σε σώμα και ψυχή και χωρίς ούτε μια άσπρη τρίχα στο κεφάλι
του έως και σήμερα, να αψηφήσει τους πειρασμούς του «ωραίου φύλου» και να επιμείνει με σθένος στην υιοθέτηση μιας εναλλακτικού τύπου, εργένικης
ζωής, αφιερωμένης αποκλειστικά στις μάχες για τον σοσιαλισμό και τη δημοκρατία.
